Hans Strik » Karel Martel (± 690-741)

Persönliche Daten Karel Martel 

• Er wurde geboren rund 690.Quelle 1
• Titel: maior domus (Hofmeier) van het Frankische RijkQuelle 2
• Er ist verstorben am 22. Oktober 741 in Quierzy-sur-Oise, Aisne.Quelle 1
• Ein Kind von Pepijn II de Grote van Herstal und Chalpais
• Diese Information wurde zuletzt aktualisiert am 11. August 2014.

Familie von Karel Martel

(1) Er ist verheiratet mit Rotrude van Trier.

Sie haben geheiratet.

Kind(er):

1. Pepijn de Korte  ± 715-768 

(2) Er ist verheiratet mit Swanahilde.

Sie haben geheiratet im Jahr 725.Quelle 1

(3) Er hat eine Beziehung mit Ruodhaid.

Die Beziehung begann

Kind(er):

1. Bernhard Karolingen  ± 725-787 

Notizen bei Karel Martel

CHARLES “Martel”, son of PEPIN [II] "le Gros" or "d'Herstal" & his second [wife] Chalpais [Alpais] ([690]-Quierzy-sur-Oise, Aisne 16 or 22 Oct 741, bur église de l'abbaye royale de Saint Denis). The Liber Historiæ Francorum records that Pépin had "filium ex alia uxore…Carlo" but does not name the child’s mother[185]. Fredegar (Continuator) records that Pépin married another wife ("aliam duxit uxorem") "nobilem…Chalpaida" by whom he had "filium…Carlo"[186]. The Chronicon Moissiacense names "Karolum" as son of "Pippinus præfatus princeps…ex alia uxore nomine Alpaigde"[187]. He was imprisoned by his father's first wife after his father died[188]. However, the Neustrians revolted against Plectrudis, Charles escaped, was at first defeated by the Neustrians, but won the battle of Amblève, near Liège, in 716. He was victorious at Vinchy, near Cambrai, 28 May 717 after which Chilperic II King of Neustria fled with his maior domus, leaving Charles unchallenged to succeed as maior domus in Austrasia. "Karolus" donated his part in "villa Bollane" to "monasterium Efternacum" by charter dated dated 23 Feb 717, which names "genitore meo Pippino"[189]. He conquered the Saxons in 718 and the Frisians in 719 when he captured Utrecht. He conquered the Neustrians, together with their ally Eudes Duke of Aquitaine, in 719. He released and recognised King Chilperic II, becoming maior domus in Neustria. "Theudericus rex Francorum" confirmed a donation to the abbey of St Denis on the request of "Carlo maiorem domus nostro" by charter dated 1 Mar 723[190]. He defeated the Muslim invaders, under Abd-al-Rahman bin Abd Allah al-Ghafiqi [Governor of Andalucía], at Moussais near Poitiers 25 Oct 732. The dating of the various Muslim incursions in southern France in the 720s/730s is discussed in the Histoire Générale de Languedoc[191]. He extended his authority to other French provinces: Hunald Duke of the Aquitanians swore allegiance to him in 736, he subjugated Burgundy and Provence in 736-738. In 737, he omitted to nominate a successor on the death of King Theoderic IV, signalling the effective end of the Merovingian monarchy. The continuation of the Annales Sancti Amandi record the death "741 Id Oct" of "Karolus dux Francorum"[192]. The necrology of the abbey of Saint-Denis records the death "XVII Kal Nov" of "Karolus princeps"[193]. The Continuator of Fredegar records the same date for his death and his burial place[194].

m firstly CHROTHRUDIS, daughter of --- ([690]-725). The Annales Laureshamenses record the death in 724 of "Hortrudis"[195]. The Annales Mosellani record the death in 725 of "Chrothrud"[196]. Settipani quotes a name list in the Liber confraternitatum augiensis which reads in part "Karolus maior domus, Pippin rex…Karolus imperator…Ruadtrud, Ruadheid, Svanahild regina, Bertha regina, Hiltikart regina, Fastrat regina, Liutkart regina…"[197]. He makes the obvious links between "Karolus maior domus…Svanahild regina", "Pippin rex…Bertha regina" and "Karolus imperator…Hiltikart regina, Fastrat regina, Liutkart regina", deducing that "Ruadtrud, Ruadheid" must also be linked logically to "Karolus maior domus" because of the order in which the names are listed. The Annales Petaviani record the death in 725 of "Chrotrudis" but do not specify that she was Charles’s wife[198]. The primary source which specifically names the first wife of Charles "Martel" has not been identified.

m secondly (725) SUANACHILDIS [Suanhilde], niece of ODILO Duke of Bavaria, daughter of --- (-after 17 Sep 741). The precise parentage of Suanachildis is not known. The Continuator of Fredegar records that "matrona quondam…Beletrude et nepta sua Sunnichilde" were captured and taken to Austrasia by Charles "Martel" in [724/25][199]. Einhard names "Swannhilde neptem Odilonis ducis Baioariorum" as the mother of Grifo[200]. The precise relationship between Suanhilde and Pilitrude, who was the wife in turn of the brothers Grimoald and Theodoald, has not been identified. She instigated the marriage of her stepdaughter to Odilo Duke of Bavaria according to the Continuator of Fredegar[201]. After the death of her husband, she incited her son to rebel against her stepsons. She was defeated and sent to the monastery of Chelles, Seine-et-Marne. "Karlus maiorum domus filius Pippini quondam" donated property "villa Clippiacum in pago Parisiaco" to the abbey of St Denis by charter dated 17 Sep 741, subscribed by "Radberti comitis, Raygaubaldi comitis, Salaconis comitis, matrone Sonechildis, Grifonis filii sui"[202].

Mistress (1): CHROTHAIS, daughter of ---. Settipani quotes a name list in the Liber confraternitatum augiensis, quoted above under Chrothrudis first wife of Charles "Martel", concluding that "Ruadtrud, Ruadheid" must be linked logically to "Karolus maior domus" because of the order in which the names are listed[203].

Mistress (2): ---. The name of the second mistress of Charles "Martel" is not known.

[185] Liber Historiæ Francorum, 49, MGH SS rer Merov, Tome II, p. 324.
[186] Fredegar (Continuator), 6, MGH SS rer Merov, Tome II, p. 172.
[187] Chronicon Moissiacense 713, MGH SS I, p. 289.
[188] Fredegar (Continuator), 8, MGH SS rer Merov, Tome II, p. 173.
[189] MGH Diplomatum Imperii I, Diplomata Maiorum Domum, no. 7, p. 96.
[190] MGH Diplomatum Imperii I, Diplomata Regum Francorum, no. 93, p. 82.
[191] Devic, Dom C., Dom Vaissete, Dulaurier, E. (1875) Histoire générale de Languedoc, 3rd Edn. (Toulouse), Tome II, Note LXXXIV, p. 204. [192] Annales Sancti Amandi Continuatio 741, MGH SS 1, p. 10.
[193] Obituaires de Sens Tome I.1, Abbaye de Saint-Denis, p. 328.
[194] Fredegar (Continuator), 24, MGH SS rer Merov, Tome II, p. 1179.
[195] Annales Laureshamenses, MGH SS I, p. 24.
[196] Annales Mosellani, MGH SS XVI, p. 494.
[197] Settipani, pp. 167-8, quoting Liber confraternitatum augiensis, MGH Lib Confr II, 460, p. 292.
[198] Annales Petaviani 725, MGH SS I, p. 9.
[199] Fredegar (Continuation), 12, MGH SS rer Merov, Tome II, p. 175.
[200] Annales Einhardi 741, MGH SS I, p. 135.
[201] Fredegar (Continuator), 25, MGH SS rer Merov, Tome II, p. 180.
[202] MGH Diplomatum Imperii I, Diplomata Maiorum Domum, no. 14, p. 101.
[203] Settipani, pp. 167-8, quoting Liber confraternitatum augiensis, MGH Lib Confr II, 460, p. 292.

Bron: http://fmg.ac/Projects/MedLands/FRANKSMaiordomi.htm#CharlesMarteldied741A

Karel Martel (Herstal, circa 689 - Quierzy, 22 oktober 741) was hofmeier van het Frankische Rijk. Hij reorganiseerde het Frankische leger en bestuur en wist daarmee met succes zowel zijn binnenlandse als buitenlandse tegenstanders, met name de Arabieren, Friezen en Saksen het hoofd te bieden. Zijn macht werd zo groot dat hij de plaats van de Merovingische koningen innam, zonder zichzelf tot koning uit te roepen. Karel wordt beschouwd als stamvader en naamgever van de Karolingen. Hij was zoon van Pepijn II en diens tweede vrouw in bigamie Alpaida, en is begraven in de abdij van Saint-Denis. Zijn bijnaam Martel (klemtoon op de laatste lettergreep, zoals in "bel") betekent hamer (vergelijk het Franse woord voor "hamer": marteau). Daarmee wordt de spreekwoordelijke hamer bedoeld waarmee Karel de Arabieren 'vermorzelde'.

Karel is geboren uit een twijfelachtig huwelijk van zijn vader Pepijn van Herstal. Pepijn was al getrouwd met de aristocratische Plectrudis en Karels moeder was vermoedelijk uit de lagere adel afkomstig. Volgens de overlevering was Plectrudis zeer dominant en toen Karel werd geboren, durfde de boodschapper die dit nieuws aan Pepijn kwam brengen, daar niet openlijk over te spreken omdat Plectrudis ook aanwezig was. De boodschapper en Pepijn (die hem heel goed begreep) spraken over de "kerel die was gekomen", zo heeft Karel zijn toen ongewone naam gekregen.

Toen in 714 Karels halfbroer Grimoald II werd vermoord, had Pepijn geen zoons meer uit het huwelijk met Plectrudis en was Karel zijn oudste levende zoon. Plectrudis zorgde er echter voor dat Pepijn Karel en zijn broers uitsloot van de opvolging, en zijn minderjarige kleinzoon Theudoald (zoon van Grimoald) als opvolger benoemde. Toen Pepijn van Herstal nog in datzelfde jaar overleed, werd Theudoald inderdaad tot hofmeier voor het gehele Frankische rijk benoemd, met Plectrudis als regentes. Plectrudis liet Karel gevangennemen en sloot hem op in Keulen.

De adel in Neustrië en Bourgondië zag in het bewind van de minderjarige Theudoald zijn kans zich te bevrijden van de Austrasische dominantie en koos in 715 Ragenfried als hofmeier. Hierdoor was de situatie ontstaan, zoals in de kaart is weergegeven (Aquitanië was in die tijd een onafhankelijk Frankisch hertogdom). Ook de Friezen onder hun koning Radbod, profiteerden van de situatie door de gebieden die ze aan Pepijn van Herstal hadden verloren, waaronder Utrecht en omgeving, weer terug te veroveren. Ragenfried en Radboud sloten een bondgenootschap en vielen Austrasië aan. Een fractie van de Austrasische adel besloot dat ze onder deze omstandigheden een volwassen hofmeier nodig hadden, en bevrijdden Karel uit zijn gevangenschap. Ze waren echter te laat om Karel een volwaardig leger te laten opbouwen. In 716 vielen Ragenfried en Radboud, die met een vloot over de Rijn kwam, Theudoald en Plectrudis in Keulen aan. Karel probeerde de stad nog te ontzetten maar moest zich na de eerste schermutselingen al terugtrekken. Dit was het eerste en laatste gevecht dat Karel als veldheer zou verliezen. Plectrudis moest zich overgeven en de schatkist van Austrasië viel in handen van de aanvallers.

Na de verovering van Keulen wist Karel snel terug te slaan. Het Neustrische leger en een deel van de Friezen trokken door de Ardennen naar huis. Hun gezamenlijke leger was nog steeds veel groter dan het leger van Karel, maar hij wist door verrassing en list (hij veinsde op de vlucht te slaan, waardoor hij een achtervolging uitlokte, die hij vervolgens in een hinderlaag wist te lokken) de slag bij Amblève in zijn voordeel te beslissen. Hij kreeg bij die gelegenheid ook weer het grootste deel van de Austrasische schatkist in handen.

In 717 voerde Karel zelf een veldtocht naar Neustrië. Op 21 maart van dat jaar boekte hij een beslissende overwinning bij Kamerijk. Hij achtervolgde Chilperic II en zijn hofmeier tot aan Parijs. Daarna keerde hij terug naar huis, versloeg de aanhang van Plectrudis en veroverde Keulen. Hij riep vervolgens Chlotarius IV uit tot koning van het gehele rijk, met hemzelf als hofmeier. Karel benoemde ook een nieuwe bisschop in Reims. In 718 verbonden Chilperik en Ragenfried zich met Odo van Aquitanië, hun leger werd echter opnieuw verslagen in de slag bij Soissons. Odo vluchtte terug naar zijn hertogdom en leverde in ruil voor vrede Chilperik II en zijn hofmeier uit aan Karel. Odo erkende Karel als de rechtmatige hofmeier en Karel erkende Odo als hertog. Opmerkelijk is dat Karel al zijn verslagen tegenstanders ongemoeid laat.

Nadat hij in 718 zijn macht heeft gevestigd in het Frankische Rijk, begint Karel een programma om het Frankische gezag over de noordelijke buurvolken te herstellen en zijn noordelijke grenzen te beveiligen:

718 verslaat hij de Saksen en verwoest Westfalen.
719 herovert hij de verloren Friese gebieden en stelt Willibrord in staat om de zending vanuit Utrecht te hervatten.
720-723 voert Karel campagnes tegen Beieren waarbij hij wordt gesteund door de Alemannen. De Beierse hertog Hugbert erkent het gezag van Karel. Terwijl Karel langere tijd in Beieren verblijft, komt Ragenfried (nog altijd graaf van Anjou) in opstand. In 724 wordt deze opstand door Karel onderdrukt.
730 verslaat hij de Alemannen en doodt hun hertog Lantfrid. Karel benoemt geen opvolger wat betekent dat hij zelf het feitelijke gezag over de Alemannen heeft.
734 verslaat hij de Friezen en doodt hun aanvoerder Poppo. Friesland ten westen van de Lauwers wordt ingelijfd.

Toen Karel hofmeier werd, bestond er geen georganiseerd Frankisch leger. In tijden van oorlog verzamelden de lokale bestuurders hun weerbare mannen en stelden zich onder aanvoering van hun hertog. Doordat Karel steeds in oorlog was en zich bovendien bewust was van het dreigende gevaar van de Arabieren, voerde hij radicale veranderingen door. Karel vormde een strijdmacht van trouwe veteranen om in een beroepsleger, dat door de staat werd betaald en bewapend. Hiermee beschikte Karel altijd over een krachtige, trouwe en snel inzetbare legermacht, die in tijden van oorlog altijd kon worden aangevuld met de gebruikelijke strijders uit de bevolking. Het leger dat Karel vormde, bestond in eerste instantie uit zware infanterie. Toen de stijgbeugel werd geïntroduceerd, konden ruiters ook actief deelnemen aan de strijd, en begon Karel ook aan de opbouw van een zware cavalerie. Dit moment moet rond 735 zijn geweest omdat hij tijdens de Slag bij Poitiers in 732 nog geen cavalerie had, terwijl deze bij de slag aan de Berre in 737 al een beslissende rol speelde.

Karel financierde zijn leger door kerkelijke bezittingen in beslag te nemen. De bisschoppen dreigden daarop om Karel te excommuniceren, wat alleen werd voorkomen doordat Bonifatius krachtige steun aan Karel gaf.

Karel Martel is het bekendst door zijn overwinning in de Slag bij Poitiers in 732, die traditioneel wordt gezien als de 'redding van Europa van de Arabieren'. Tegenwoordig wordt de betekenis van deze veldslag genuanceerd: het was vermoedelijk niet meer dan een van de militaire acties in de grensconflicten tussen de Arabieren en het hertogdom Aquitanië die toen geregeld plaatsvonden. Het was niet de eerste keer dat de Arabieren werden verslagen door de Franken (in 721 had Odo van Aquitanië hun bij een verrassingsaanval verslagen tijdens het beleg van Toulouse), het was ook niet hun noordelijkste expeditie (725 hadden ze Autun geplunderd en zonder succes Sens belegerd) en ook niet het einde van hun activiteiten in Frankrijk. Odo had een bondgenootschap gesloten met de emir van Catalonië maar toen die in opstand kwam tegen de emir van Andalusië, kwam die in de problemen. Nadat de opstand was onderdrukt, viel een Andalusisch leger Aquitanië binnen, veroverde Bordeaux en versloeg Odo bij de Garonne. De Arabieren trokken al plunderend naar Tours. Odo vroeg Karel om hulp maar in ruil daarvoor vroeg die de onderwerping van Aquitanië aan zijn gezag.

Karel stelde zijn leger (zware infanterie) op in een defensieve positie op een beboste heuvel tussen Poitiers en Tours. Karels plan was om de Arabieren te laten aanvallen omdat hun cavalerie-charge tegen de helling op in een bos veel van zijn kracht zou verliezen. De Franken waren goed voorzien en warm gekleed (het was oktober) en konden hun positie lang volhouden. Na een week van afwachten viel de Arabische cavalerie aan. De slag zou twee dagen hebben geduurd zonder een duidelijke uitkomst. De volgende dag waren de Moren weggetrokken omdat ze bang waren dat de Franken hun buit zouden roven.

Na deze veldslag had Karel ook de controle over Aquitanië.

De hertog van Provence, Maurontius, wilde meer zelfstandigheid ten opzichte van Karel Martel en sloot in 737 een bondgenootschap met de Arabieren uit Narbonne en hielp ze om Avignon te bezetten. Karel stuurde zijn broer Childebrand om de stad te belegeren en sloot zich later bij hem aan. Met stormrammen en touwladders werd de stad ingenomen en tot de grond toe afgebrand. Maurontius vluchtte naar de Alpen, waarna niets meer van hem is vernomen. Karel belegerde daarna Narbonne. Een Arabisch leger dat de stad kwam ontzetten, werd vernietigend verslagen tijdens de slag aan de rivier de Berre. Karel dankte deze overwinning aan de inzet van zijn zware cavalerie, waar de Arabieren niet op hadden gerekend. De belangrijkste Arabische steden in Septimanië werden veroverd, behalve Narbonne. Moderne historici vinden deze overwinningen belangrijker dan die van Poitiers omdat hier echt van een doelgerichte Arabische invasie kan worden gesproken. Later in het jaar volgde nog een campagne tegen de Provence; Karel veroverde onder andere Arles en Aix – met hulp van de Longobarden.

Andere gebeurtenissen uit de regering van Karel na de 732:

732-735 Karel vervangt de Bourgondische hertog en graven door zijn eigen getrouwen
735 hertog Odo van Aquitanië treedt af en tegen Karels zin (hij wilde zelf hertog worden) wordt diens zoon Hunold tot hertog gekozen door de adel. Karel erkent Hunold, die op zijn beurt Karel als heer erkent
737 Na de dood van koning Theuderik IV laat Karel de positie van koning vacant. Hoewel hij zich niet zelf tot koning uitroept is het duidelijk dat alleen hij de macht heeft.
739 De paus biedt Karel de titel van consul van Rome aan, in ruil voor hulp tegen de Longobarden. Karel slaat dit aanbod af omdat hij goede banden met de Longobarden heeft.
Karel versterkt in deze periode zijn gezag door verdere veldtochten tegen Beieren, Allemanië, Saksen en Aquitanië.

Karel Martel stierf op 22 oktober 741 in Quierzy-sur-Oise in wat nu het Aisne departement in Picardië is. Hij werd begraven in de Kathedraal van Saint-Denis in Parijs. Zijn gebieden waren al een jaar eerder onder zijn volwassen zonen verdeeld: Carloman kreeg Austrasië en Alemannië (met Beieren als een vazalstaat), Pepijn de Korte kreeg Neustrië en Bourgondië (met Aquitainië als vazalstaat) en Grifo kreeg niets, hoewel sommige bronnen aangeven dat er over gesproken was hem een strook land tussen Neustrië en Austrasië te geven.

Gibbon noemde Karel Martel "de held van zijn tijd" en verklaarde dat de "Christenheid ... werd gered ... door het genie en het geluk van één man, Karel Martel."

Karel Martel was rond 709 getrouwd met Rotrude van Trier (rond 690-724). Ze hadden de volgende kinderen:

Carloman (713-755),
Pepijn de Korte (714-768)
H. Landrada (?)
Hiltrude (716-754), gehuwd met hertog Odilo van Beieren (?-748)

Na de dood van Rotrudis in 724 huwde Karel Martel de Beierse Swanahilde. Uit dit huwelijk werden geboren:

Grifo (726-752)
Oda (ca. 735 - na 793), gehuwd met Theoderik II van Autun, een belangrijke hoveling van Lodewijk de Vrome aan diens hof in Aquitanië

Karel Martel had ook kinderen bij zijn bijvrouw Ruodhaid.

Bernard (geboren vóór 732-787)
Hieronymus
Remigius, aartsbisschop van Rouen
Aldana

Bron: Wikipedia

Haben Sie Ergänzungen, Korrekturen oder Fragen im Zusammenhang mit Karel Martel?
Der Autor dieser Publikation würde gerne von Ihnen hören!

Zeitbalken Karel Martel

Klicken Sie auf den Namen für weitere Informationen. Verwendete Symbole:  Großeltern    Eltern    Geschwister    Kinder