Stamboom Van Everdingen/Klerk en Wegman/de Beijer, van Olden en den Baars » René van Olden (1925-2010)

Persoonlijke gegevens René van Olden 

• Hij is geboren op 2 mei 1925 in Soekaboemi Bandung Indië.
• Hij is overleden op 25 februari 2010 in Nieuwegein, hij was toen 84 jaar oud.

  Oorzaak: algehele malaise na 2 operaties t.g.v. een darmafsluiting

• Hij is begraven op 5 maart 2010 in Bilthoven den en Rust.
• Een kind van Cesar Alexander August Theodoor van Olden en Charlotte Antoinette Ottilie Borst
• Deze gegevens zijn voor het laatst bijgewerkt op 23 november 2023.

Gezin van René van Olden

Hij is getrouwd met Petronella Louise den Baars.

Zij zijn getrouwd op 25 juli 1947 te Bandoeng, hij was toen 22 jaar oud.

Kind(eren):

1. Wendy van Olden  1950-1998
2. Renée van Olden  1957-2019

Notities over René van Olden

hoofd metereoloog bij het KNMI, eerst in de Bilt, daarna op Schiphol en vervolgens weer in de Bilt. 1953-1988.

tijdens de oorlog zat hij in het jappenkamp Tjimahi baros 4 kampnummer 38896
Hij ging hij bijna aan de dysenterie dood, opgelopen als ziekenverpleger.
Hij kreeg het laatste medicijn omdat hij nog zo jong was en de ziekte in zijn vrijwilligerswerk had opgelopen.

Beschrijving van Kamp 4 Tjimahi uit Beekhuis, H. e.a. – Geïllustreerde Atlas van de Bersiapkampen in Nederlands-Indië 1945-1947, 2009
Ligging
Dit kamp lag in het noord-westelijk stadsdeel, begrensd door Kampementsweg, Stationsweg (spoorlijn), Gedong Delapan (Racebaan) en Gedong Empat.
Het kamp was ondergebracht in de kazerne-gebouwen. Tijdens de Japanse bezetting was het eerst een krijgsgevangenkamp, vanaf februari 1944 een burger-mannenkamp.

Kampcommandant
sergeant Segami (Japanner), korporaal Yamagami (Koreaan) en sergeant Sunakawa ; Hr F. de Vries (sept 1945)

Kampbewaking
heiho’s, Japanse soldaten, Britse militairen, Nederlandse militairen

Kampleiding
Hr Heintz Stein

Wonen
De gebouwen waren tamelijk nieuw, men verbleef in lange zalen met “boxen”; er was elektrisch licht. Som­migen hadden een tafel en enige stoelen.

Kampbewoners
Er waren veel gezinnen met (veelal kleine) kinderen: mannen, die in dit kamp zaten bij de Japanse capitulatie, die hun vrouw en kinderen lieten overkomen en Indo-Europese gezinnen uit Tjimahi en omgeving, die zich bedreigd voelden door de pemoeda’s en bescherming zochten in dit kamp. Er waren veel moeders in blijde verwachting (op een zeker moment 257).

Voeding
De voeding bestond uit ’s morgens brood, ’s middags rijst met spek en ’s avonds opnieuw rijst met spek; verder koffie en thee met suiker, alles in voldoende hoeveelheden; het werd verstrekt door een centrale keuken, de kampkeuken. Sommigen hadden een anglo (gestookt met houtskool), waarop zij zelf gekochte etenswaren bereidden; water werd gekookt met zelfgemaakte elektrische dompelaars.

De Indonesische nationalisten kondigden in november 1945 een voedselboycot af, waardoor groenten, vlees, eieren en fruit nog maar sporadisch of in het geheel niet het kamp binnenkwamen. Hierdoor kreeg men zeer eenzijdig (en eentonig) voedsel. Soms kwam er wat fruit het kamp binnen, maar dat moest men dan zelf bijkopen (tegen zeer hoge prijzen).
Zo nu en dan kwamen Rode Kruis-pakketten aan met corned beaf, chocolade, bacon, blikje kaas, boter, sigaretten e.d. Sommigen kregen extra voedsel via pakketten van familie in Nederland. Alles werd aangevoerd via het vliegveld Andir in Bandoeng.

Geldmiddelen
Er werd nog steeds gehandeld met het Japans geld (niet met NICA-geld).

Kleding
Er was voldoende kleding, zoals ook sokken, schoenen, lange broeken, kahki ondergoed.

Sanitair
Er waren geen WC’s, men moest hurken boven een open goot.

Water
Er was ruim voldoende water (en zeep).

Hygiene
Er waren veel wandluizen, die konden worden bestreden met Derritpoeder (een insecticide); er waren ook veel kleerluizen, muskieten en witte mieren.

Medische zorg
Zieken werden overgebracht naar het Militaire Hospitaal; gezinsleden konden de zieken op bepaalde uren van de dag bezoeken. Kampbewoners werden ingeënt tegen tyfus, cholera en dysenterie. Tand­heelkundige zorg was nagenoeg afwezig, omdat er geen vulmateriaal was.

Toestand
Half oktober 1945 brak de bersiap-periode aan; de toestand buiten het kamp werd steeds on­veiliger; als gevolg hier­van vluchtten vele Indo-Europeanen, zowel mannen, vrouwen als kinderen, het kamp binnen. ’s Nachts vonden regelmatig schietpartijen rondom het kamp plaats; het kamp werd niet direct aangevallen. In verband met de voortdurende schietpartijen werd in november 1945 het kamp beter beveiligd door middel van prikkeldraad­versperringen, zandzakken en mitrailleursnesten; in januari 1946 kwam er versterking in Tjimahi in de vorm van Nederlandse militairen. Toch kwamen er zo nu en dan ernstige schietincidenten voor, waarbij pemoeda’s mortieren, geschut, zware en lichte mitrailleurs gebruikten. Soms werden vanuit lege huizen Nederlanders op straat onder vuur genomen. Hierbij vielen diverse dodelijke slachtoffers.

Familiecontact
Er kwam een goed lopend briefcontact met familieleden in andere kampen op gang. Soms waren de brieven geopend door de censuur.
Met Nederland was er een regelmatige postverbinding (een brief of pakket deed er van huis tot huis ongeveer 10 dagen over). De post kwam en vertrok via Batavia en het vliegveld Andir van Bandoeng; het vervoer van en naar Andir ging met gewapende convooien naar de kampen in Tjimahi.

Werkzaamheden
Sommigen hadden dagelijkse bezigheden in het kamp, waarmee zij wat geld verdienden, zoals administratie bijhouden op het kampkantoor (het berekenen van de steun en toelagen, die in het kamp werden verstrekt).

Feestdagen
Op 31 augustus 1945 (koninginnedag) werd een vlaggenparade gehouden en werden kinder­spelen en voetbal­wedstrijden georganiseerd, alsmede een cabaretavond.

Vertrek naar Nederland
Zij, die naar Nederland wilden, werden verdeeld in drie evacuatiegroepen: A is de urgentiegroep (zieken), in groep B zaten weduwen en wezen, in groep C zaten de overigen. Medio februari 1945 waren de groepen A en B ongeveer vertrokken en kwam groep C aan bod. Zij, die vanuit Batavia opgeroepen werden voor transport naar Nederland, werden met gewapende convooien naar het vliegveld Andir in Bandoeng gebracht om vervolgens per vliegtuig naar Batavia te gaan (transport per trein of auto naar Batavia was niet mogelijk door voortdurende overvallen van pemoeda’s op deze routes).

Gebeurtenissen
17-08-1945 Het corvee werd naar huis gestuurd.

22-08-1945 Tijdens een Groot Appèl werd de Japanse capitulatie bekend gemaakt: de Japanse commandant, een paar Japanse officieren, de Nederlandse kampleider met zijn helper en een tolk kwamen de poort bin­nen, de Jap klom op een tafel, salueerde naar de gevangenen, sprak met zijn hand op zijn samoerai, dat de oorlog was afgelopen (de tolk vertaalde zin voor zin), salueerde weer, klom van de tafel en verliet samen met zijn officieren de poort. Op het kampkantoor wapperde opeens de Nederlandse vlag, de kampleider klom op de tafel en kondigde de nieuwe regels af, zoals niet het kamp op eigen houtje verlaten (er was geen kleding, geen voedsel, geen geld; er waren geen bevrijdingstroepen: het was onveilig buiten het kamp), de schoonmaakcorvees weer aan het werk, enz. Daarna werd het Wilhelmus gezongen. Voor het eerst goed eten: 500 g rijst, sambal, soep met veel varkensvlees.

xx-08-1945 (een paar dagen later): Een Nederlands vliegtuig (een Catalina) kwam laag over het kamp, landde op de paardenrenbaan vlak achter het kamp, twee Nederlandse officieren kwamen een paar prominenten ophalen; binnen een kwartier vertrokken zij weer en even later vloog het vliegtuig weer laag over het kamp richting Batavia.

19-09-1945 Inmiddels waren veel brieven uit de vrouwenkampen binnengekomen. Het eten was goed: veel rijst (400 gram per maaltijd), veel vlees en veel fruit.

21-09-1945 Er werden kleren uitgedeeld.

23-09-1945 Er werden sigaretten uitgedeeld, een pak Koa-sigaretten per persoon.

30-09-1945 De pemoeda’s werden agressief: er werden enige Europeanen vermoord, er werden vrachtauto’s en wapens ingepikt, er werd geprobeerd het Postkantoor te bezetten.

08-10-1945 De weg naar Bandoeng werd geblokkeerd door pemoeda’s met pantserauto’s en mitrailleurs.

xx-10-1945 De bersiap-periode brak aan; de toestand buiten het kamp werd steeds onveiliger; als gevolg hiervan vluchtten vele Indo-Europeanen, zowel mannen, vrouwen als kinderen, het kamp binnen. ’s Nachts vonden regelmatig schietpartijen rondom het kamp plaats; het kamp werd niet direct aangevallen.

René is met zijn jonge gezin met 2 kinderen op 31 oktober 1952 met de Willem Ruys naar Nederland vertrokken vanuit Tandjong Priok. Slechts met een paar koffers kwamen zij op 21 november 1952 aan in regenachtig en koud Rotterdam. Vandaar verhuisden zij door naar meerdere Kontrakt Pensions waar het hele gezin op 1 kamer moest leven.

Heeft u aanvullingen, correcties of vragen met betrekking tot René van Olden?
De auteur van deze publicatie hoort het graag van u!

Tijdbalk René van Olden

Klik op de namen voor meer informatie. Gebruikte symbolen:  grootouders    ouders    broers/zussen    kinderen