Familienstammbaum Van der Waal » huibrecht cornelisz POOT (1689-1733)

Persönliche Daten huibrecht cornelisz POOT 

• Er wurde geboren am 23. Januar 1689 in schipluiden.
• Beruf: dichter.
• Er ist verstorben am 31. Dezember 1733 in delft, er war 44 Jahre alt.
• Ein Kind von cornelis huibrechtsz POOT und trijntje walingsdr GROENHEIJDE
• Diese Information wurde zuletzt aktualisiert am 7. März 2010.

Familie von huibrecht cornelisz POOT

Er ist verheiratet mit neeltje t HART.

Sie haben geheiratet am 11. Mai 1732 in s gravenzande, er war 43 Jahre alt.Quelle 1

Kind(er):

1. jacoba huibregtsdr POOT  1733-1733

Notizen bei huibrecht cornelisz POOT

huibrecht was dichter. zijn grafschrift is.

hier ligt poot,
hij is dood.

POOT (Hubert Kornelisz.) werd den 29sten Januarij 1689 te Abtswoude geboren. Zijne ouders waren Kornelis Poot en Katharina Groenheide, die hem in zijn jeugd naar Schipluiden ter schole zonden, werwaarts hij schoorvoetende en met weerzin ging. Vervolgens door zijne ouders te huis gehouden, om geheel tot den landbouw opgeleid te worden, oefende hij zich in zijne tusschenuren in het schrijven on rekenen. ‘Een inwendig gevoel van het ware schoone der fraaije kunsten, een rustelooze drift om zich op eene derzelve toeteleggen, bragten hem eerst tot de toonkunst, daarna tot de teekenkunst, totdat hij eindelijk tot de dichtkunst, zijne eigenlijke bestemming, overging: ‘In dit laatste vak bleek dat Poot ('t zijn de woorden van zijn levensbeschrijver) door de natuur als met eigen handen in den schoot der zanggodinnen werd nedergezet’. Hij zocht verkeering met de rederijkers te Ketel, Schipluiden en omliggende plaatsen, doch spoedig walgde hem de wansmaak dezer rijmelaars en begon hij de werken van Hooft, Vondel en Antonides te lezen. Nu ontvlamde op eens zijn kunstgevoel. Zijn leerlust had thans het regte voedsel ontvangen, hij leerde de Ouden uit vertalingen kennen en maakte in zijne gedichten van hunne schoonheden een gepast en kiesch gebruik. In 1716 gaf hij te Rotterdam eenige Mengeldichten uit, die veel opzien baarden. en hem vrienden en begunstigers bezorgden. Ondertusschen hield hij zich aan het akkerwerk, en wijdde de uren van tusschenpozing slechts aan de beoefening der poëzij. Hij droeg zorg voor de uitgave van het vervolg der Poëzy van A. Moonen, (1719) en der Gedichten van J. Zeeus, (1721), overzag zijne eigene uitgegevene gedichten, voegde er een anderen bundel bij, en gaf ze in 1721 te Delft in het licht, terwijl ze in 1722 te Rotterdam op nieuw werden nagedrukt. Inmiddels had hij ook de taak op zich genomen van het Groot Natuur- en Zedekundíg Wereldstooneel in zuiver Nederduitsch te stellen, en de voornaamste zinnebeelden met toepasselijke gedichten te versieren. Dit werk, een schatkamer van geleerdheid, kwam met fraaije platen in 3 deelen in folio in 1743 in het licht.

In 1723 had hij reeds het landleven vaarwel gezegd en zich te Delft gevestigd. Hier onthield hij zich een jaar en gaf zich aan sterken drank en ongebondenheid over. Doch hij zag het verkeerde van zijn gedrag in, redde zich uit dien verderfelijken maalstroom en keerde naar het land terug. Gedurende zijn verblijf te Delft had hij zich met het uitgeven van eenige nog ongedrukte Gedichten van J. Oudaan bezig

OP MIJN HUWLIJK met Neeltje 't Hart

De Hemel is mij toegenegen.
't Belieft hem eindlijk mij een Bruid
Te schenken, naar zijn mild besluit.
Hij kroont mijn lange hoop met zegen.
Zijn goedheid maakt mij overblij,
En voert mijn zinnen spelemeien,
Ja doet mijn ziel van vreugde schreien.
O hoe weldadig is hij mij!

Ik, die 't voor hem zo grof verkorven,
Zo slecht gemaakt heb, jaren lang,
Bevind mij echter in een drang
Van weelde, door geen wee bedorven.
't Gans vriendelijke bruiloftsbed
Begraaft mij in de lieve lusten
Waar 's werelds bloei en duur op rusten,
En waaraan laster kleeft noch smet.

Hoe dikwijls heb ik God gebeden
Om 't heil, dat mij nu valt te beurt!
Hoe dikwijls wierd ik als verscheurd
Van minnezorg en bijsterheden!
De Liefste zag mij wel in pijn
Maer toonde spâ haar mededogen.
Dan 'k zeg dit niet door spijt bewogen.
Och verre, verre moet dat zijn.

Een kus, begoten met de teugen
Der zoetste trouwgoedwilligheid,
Wist, met zeer vriendelijk bescheid,
Nu al dat leed uit mijn geheugen.
Zo is des zeemans hart verblijd
Wanneer de veiligheid der haven
Hem, lang in pekelschuim begraven,
Van storm en blijvensnood bevrijdt.

Nu is de min mij aanbevolen.
En nu, en nu gelukt het mij
Een Vrouw t'omhelzen, vrij en blij,
En in haar liefde steeds te dolen.
Nu stelt mij God in 't vol bezit
Van mijn zeer liefelijke HINDE:
Een Schoonheid, die 'k zo lang beminde,
En die door deugd mijn gloed verhit.

O stoffe, om wijds te triomferen!
O zalig einde van gekwijn!
Ik juich, want brave vrouwen zijn
Een meer dan rijke gift des Heren.
Zou God nu, die staêg weldaên zaait,
Nooit dankbaarheid te maaien vinden?
Zou onze erkentenis verzwinden,
Als stof, waar d'oostenwind in waait?

Zo waren wij het schuim der snoden;
Ja monsters, dik van gift en stank.
Dies zal ik, ten bewijs van dank,
De Hoogste op mijn bruiloft noden.
O gij, die 't allereerste paar
Zo huwde, dat het niets ontbeerde;
En die de echt te Kana eerde
Met uwe gunst, heel wonderbaar:
Kom nu ook ons Gelieven vinden,
Wijd onze trouw met zegen in,
En geef, dat d'eerbre huwlijksmin
Hier ook de zielen mag verbinden.

Gij wordt genood, maar om genot;
Doch belg u niet: gij zijt na 't geven
Nog altijd even rijk gebleven.
Ei gun ons dan een vrolijk lot.
Ja 'k bid, doch mocht misschien wel zwijgen,
Want 'k zou me rijk zijn en verblijd,
Ware eenmaal mijn verkwiste tijd
Om hete tranen weer te krijgen.
Tot 's middags, bij gelijkenis,
Heb ik geslapen op de akker.
Nu word ik met beschaamdheid wakker,
En zie, dat het zo laat al is.

Mijn lieve Schepper, onvolprezen,
Om uw goeddadigheên, tot nog;
Laat mijne ontzinde dwaasheid toch
Vergeven en vergeten wezen.
Zie, hoe wij voor uw Majesteit
Ons buigen, in de feestmanieren.
Ei maak nu, dat we u eeuwig vieren
Met heilige gehoorzaamheid.

Doe onze wandel u behagen;
Geef, dat die uwe oneindige eer
Me nog al enigszins vermeer',
En laat de twist ons toch nooit plagen.
Bestel ons, uit uw vol trezoor,
Voorts 't geen wij niet ontberen kunnen.
Ja wil ons heil en voorspoed gunnen;
Zo leev' de dank alle eeuwen door.

De XI. van Bloeimaand, MDCCXXXII.

schrijver

Haben Sie Ergänzungen, Korrekturen oder Fragen im Zusammenhang mit huibrecht cornelisz POOT?
Der Autor dieser Publikation würde gerne von Ihnen hören!

Zeitbalken huibrecht cornelisz POOT

Klicken Sie auf den Namen für weitere Informationen. Verwendete Symbole:  Großeltern    Eltern    Geschwister    Kinder