Familienstammbaum De Wit » Dirk / Theo "Theo" Ruyter (1925-2019)

Persönliche Daten Dirk / Theo "Theo" Ruyter 

• Spitzname ist Theo.
• Er wurde geboren am 7. September 1925 in Nibbixwoud.

  Bij de geboorte wordt hij als Dirk ingeschreven, maar ging vervolgens als Theo door het leven.

• Er wurde getauft am 7. September 1925 in Nibbixwoud.
• Beruf: Veefokker.
• Wohnhaft:
• von 1925 bis 1950: Dorpsstraat 52
  1688 CG Nibbixwoud.

  Boerderij Beukenhoeve

• von 1950 bis 1991: Dorpsstraat 11
  1688 GA Nibbixwoud.

  Boerderij Nuboxhoeve

• von 1991 bis 1998: Adriaan Boomstraat 6
  1624 CE Hoorn.
• von 1998 bis August 2016: Stationsweg 26
  1621 HZ Hoorn.
• von August 2016 bis 2019: Achterom 1-311
  1621 KP Hoorn.

  Westerhaven

• Er ist verstorben am 2. Januar 2019 in Hoorn, er war 93 Jahre alt.

  Theo was op en heeft (half december2018) in overleg met familie en doktoren besloten dat 2 januari 2019 zijn laatste dag zou zijn.

• Er wurde eingeäschert am 5. Januar 2019 in Hoorn.
• Ein Kind von Vader van Theo Ruyter
• Diese Information wurde zuletzt aktualisiert am 7. Juli 2020.

Familie von Dirk / Theo "Theo" Ruyter

Er ist verheiratet mit Alida de Wit.

Sie haben geheiratet am 27. April 1950 in Zijpe, er war 24 Jahre alt.

Bruidsmeisje Ag(gie) de Wit, zusje van de bruid.

Kind(er):

1. (Nicht öffentlich)
2. (Nicht öffentlich)
3. Albertine Anna Maria Ruyter  1955-2014 
4. (Nicht öffentlich)
5. (Nicht öffentlich)
6. (Nicht öffentlich)
7. (Nicht öffentlich)
8. (Nicht öffentlich)

Notizen bei Dirk / Theo "Theo" Ruyter

Theo Ruyter werd op 7 september 1925 geboren te Nibbixwoud als achtste in een gezin van twaalf kinderen.
Zijn vader was veehouder en al vroeg werd Theo ingezet in het bedrijf. Schapen verweiden in de Wieringermeer. Het begin van zijn avonturen en verhalen. Tijdens zijn tochten zag hij bij Den Helder veel kleine vliegtuigjes opstijgen en landen. Als kind werd hij hierdoor al gebiologeerd. Hier werd zijn latere passie voor vliegtuigen geboren.
Als dertienjarige ging Theo naar het Juvenaat te Bergen op Zoom. Hij viel daar in een enorm gat, hij miste zijn familie en de koeien enorm. Toen zijn vader een ernstig ongeluk kreeg ging hij snel naar huis. Na het overlijden van zijn vader is hij nog terug gegaan naar het Juvenaat, maar hij kon daar niet aarden. Uiteindelijk werd er gezegd, Theo het gaat hem hier niet worden, jij bent voor de koeien geboren.
Theo heeft de oorlog bewust meegemaakt. De mobilisatie, het bombardement op Rotterdam, de ondergrondse in West Friesland, verraad en liquidaties. Maar ook de etenhalers die de boerderij van zijn moeder bezochten en er overnachten. Het heeft hem gevormd en hij kon hier uren over vertellen.
Op 22 jarige leeftijd runde hij zelfstandig de boerderij van zijn moeder. Hij had daartoe een leertraject onder leiding van oudere broers doorlopen, maar vooral zijn neef Cees uit de NOP heeft een belangrijke rol gespeeld in zijn ontwikkeling tot boer en fokker.
Dit was ook de periode dat hij met kazen naar de markt ging naar Alkmaar en ook Hoorn, bij Jan Pieterszoon Coen.
Als boer op de hoeve van zijn moeder, de Beukenhoeve, startte Theo, samen met zijn broer Jan, met de fokkerij. Hier werd de Beukenhoeve als fokbedrijf op de kaart gezet.
In 1950 trouwde Theo met zijn liefde Alie de Wit uit De Stolpen. Zij betrokken de nieuw opgebouwde boerderij aan de Dorpsstraat te Nibbixwoud. De boerderij die zij later de naam “Nuboxhoeve” gaven. Zij kregen samen 8 kinderen.
Theo stond open voor het verleggen van grenzen, maar durfde ook risico’s te nemen. Hij was bijvoorbeeld zeer geïnteresseerd in de proeven met een vaccin tegen mond- en klauwzeer. Toen het beschikbaar kwam liet hij als eerste zijn koeien inenten. Hij bleek proefkonijn te zijn en gelukkig pakte dit goed uit.
Theo was een veefokker in hart en nieren. Hij kon met de beperkte middelen van die tijd al vroeg inschatten of een kalfje zou uitgroeien tot een succesvolle stier of een goed producerende koe. Hij had oog voor vererving. Hierdoor ontwikkelde de Nuboxhoeve zich tot een succesvolle fokstal.
Hij vernoemde zo’n 200 stiertjes naar de Nuboxhoeve. Hij gaf ze prachtige, maar soms ook gedurfde namen. Nuboxer Verwachting, Nuboxer de Grote, Nuboxer Simson, maar bijvoorbeeld ook Nuboxer Dubcek. Op het hoogtepunt van de Nuboxhoeve gingen zijn stieren en koeien heel Europa in, en de wereld over.
Theo was een man die anderen om advies vroeg, maar uiteindelijk deed hij zijn eigen ding. Op zijn eigen manier. Hij was ook een man van principes. Zo kon hij in een tijd dat hij het geld hard nodig had, een aantal stiertjes, waaronder Nuboxer Dubcek, vernoemd naar de voorman van de Praagse Lente, voor veel geld verkopen aan Rusland. Uiteindelijk kon hij dit niet met zijn principes verenigen en koos hij ervoor om het niet te doen.
Theo was enorm betrokken op de dorpsgemeenschap. Toen Hotel Entius afbrandde, spande hij zich er met andere Nibbikers voor in, om te komen tot herbouw. Toen de lokalen van de oude Sint Nicolaasschool uitpuilden, knokte hij ervoor om te komen tot nieuwbouw, waardoor de klassen werden gehalveerd van 50 naar 25 leerlingen. Ook was hij betrokken op de bouw van het zwembad en bij de renovatie van het kerkje Bessie.
Theo was EHBO’er en voor het geven van bloed is hij regelmatig uit het land geroepen.
Rond 1980 stopte Theo op 55 jarige leeftijd abrupt met zijn boerenbedrijf. Een besluit dat hem niet licht viel en dat voor de nodige turbulentie zorgde in het gezin.
Voor Theo en Alie brak een ander bestaan aan. Zij werden fanatiek supporter van het handbalteam Entius SEW. En menigmaal moedigde Theo de sporters in onvervalst West-Fries aan.
Dit was ook de periode dat hij iedere week een stukje schreef voor het dorpsblad “De Kern”. Wekelijks zweette hij op een nieuw artikeltje. Hij wist genoeg te vertellen en had veel trouwe lezers.
Theo heeft “de koude oorlog” heel bewust meegemaakt. Dit bijzondere tijdperk had zijn interesse. Voor en na het vallen van het IJzeren Gordijn reisde hij veel naar Oost Europa. Ook organiseerde hij in Nibbixwoud acties om noodlijdende gezinnen in Polen van een kerstpakket te voorzien. Hij bracht ze er persoonlijk in zijn Dafje en later de Volvo.
Theo hield een dagboek bij. In zijn kleine prielerige handschrift schreef hij dagelijks zijn belevenissen in de kleine Rabo agenda’s. Zo’n 30 stuks heeft hij volgeschreven. Uiteindelijk kwam hier het boek “Dwars door dik en dun” uit voort. Hierin heeft hij zijn leven beschreven en het boek geeft een mooi inkijkje in het dorpsleven van de vorige eeuw.
Theo was breed geïnteresseerd, politiek en maatschappelijk, en vond het belangrijk dat zijn kinderen iets meekregen. Zo ging hij jaarlijks met het gezin op stap om hen iets anders te laten beleven. De waterwerken in Zeeland, het Rijksmuseum, de Flevohof in Biddinghuizen, etc. Als trotse opa had hij enorme belangstelling voor zijn kleinkinderen en probeerde hij ook hen wat mee te geven door het vertellen van zijn verhalen.
Toen op hogere leeftijd zijn gezichtsvermogen snel afnam, werd de radio zijn grootste vriend. Zijn vrouw Alie was heel belangrijk voor Theo en zij steunde hem altijd onvoorwaardelijk. Alie heeft tot haar overlijden met veel liefde voor Theo gezorgd. Zij was in die periode zijn ogen, zijn gids. Hij was toen immers al zeer slechtziend.
Na het overlijden van Alie en de verhuizing naar Westerhaven, hoefde het van Theo niet echt meer. Toch heeft hij zich door deze periode heengeslagen, knokker als hij was. Tot het laatste moment heeft hij de teugels vastgehouden.
Op 2 januari zette hij voor het laatst zijn pet af en trok hij zijn wandelschoenen uit. Zijn stappen in de Proostensteeg, waar hij ooit zijn paard Suzanne stalde, verstomden.
(Extract uit het In Memoriam uitgesproken door Theo’s dochter Pauline tijdens de herdenkingsdienst op 5 januari 2019).

Haben Sie Ergänzungen, Korrekturen oder Fragen im Zusammenhang mit Dirk / Theo "Theo" Ruyter?
Der Autor dieser Publikation würde gerne von Ihnen hören!

Zeitbalken Dirk / Theo "Theo" Ruyter

Klicken Sie auf den Namen für weitere Informationen. Verwendete Symbole:  Großeltern    Eltern    Geschwister    Kinder