Stamboom Veenstra, Dijkstra, Peperkamp en Van den Dobbelsteen » Jacqueline Johanna Matser (1966-2007)

Persönliche Daten Jacqueline Johanna Matser 

• Sie ist geboren am 26. Mai 1966 in Wageningen.
• Fakten:
• overlijden.

  In memoriam
  
  Jacqueline Matser
  
  Toespraak van Eric Matser, broer van Jacqueline, tijdens de dankdienst
  op zaterdag 20 oktober 2007
  
  Lieve Eric, Jeroen, Niels en Elise.
  Lieve pa en ma Matser, pa en ma Jansen, lieve broer Ron.
  Lieve overige familie, vrienden, collega’s en al de anderen die op één of andere manier met Jacqueline verbonden waren.
  
  De tijd stond stil toen ik dinsdagochtend vroeg het telefoontje van Eric kreeg dat mijn zus overleden was. Ik was in shock. En velen van jullie zullen net zoals ik nog precies weten waar je was en wat er door je heenging toen je dit bericht hoorde. Jacqueline, die midden in het leven stond, is niet meer onder ons. Gevoelens van boosheid, verbijstering en verdriet wisselden elkaar in sneltreinvaart af. Hoe is dit mogelijk? Wat heeft haar bezield? Maar vooral: wat moet zij zich intens ongelukkig en eenzaam gevoeld hebben om op zo’n manier uit het leven te stappen.
  
  Een leven dat 41 jaar geleden zo mooi begon. In Wageningen. Wat wás Jacqueline gewild. Na twee zonen nu een dochter. In Wageningen boven onze winkel zette zij haar eerste stapjes.
  Vier jaar later verhuisden wij als gezin naar Bennekom, wat háár Bennekom zou worden.
  Jacqueline ging net zoals mijn broer en ik naar de Oranjeschool. Daarna volgde voor haar de Mavo en Havo en toen wist Jacqueline het: ‘Ik wil juf worden’. Zij ging naar de Pabo in Ede en haalde uiteindelijk haar felbegeerde diploma.
  
  Makkelijk ging die schoolperiode niet. Tegen elke repetitie en elk tentamen zag ze op. ‘Ik kan het niet en ik haal het nooit’, riep ze altijd van tevoren, om vervolgens met een 7 of hoger thuis te komen. Dit negatieve zelfbeeld loopt als een rode draad door haar leven heen. Jacqueline kon veel meer dan dat zij zichzelf realiseerde.
  
  Haar eerste baan als schooljuf kreeg ze in Vriezeveen. In het begin vond ze die oosterlingen maar niks, dat dialect… maar ze ging er wonen. Eerst alleen en later met Eric. En zij heeft daar een aantal jaren met veel plezier gewoond. Die oosterlingen bleken na een poosje net echte mensen te zijn…
  
  Na jarenlang verkering gehad te hebben met Eric zouden ze gaan trouwen. Toen openbaarde zich in alle volheid haar eerste depressie. Ze zag het helemaal niet meer zitten. Het huwelijk met Eric is dan ook op het laatste moment een jaar uitgesteld.
  Eenmaal getrouwd kwam ze erachter dat ‘het huwelijkse leven zo slecht nog niet is’. Maar met een vent als Eric aan je zijde, kan dat toch ook niet anders.
  Samen met Eric had ze het goed.
  
  Gek als ze altijd is geweest op kinderen, kwam daar als vanzelfsprekend de kinderwens. Jacqueline raakte zwanger en was dolblij – totdat bleek dat ze niet zwanger was van één, maar van twee kinderen. Jacqueline schoot voor de tweede keer in een depressie. ‘Dat kan ik nooit, twee kinderen tegelijk ter wereld brengen…’, zei ze. Met heel veel praten en begeleiding is ze uiteindelijk bevallen van Jeroen en Niels. Twee prachtige zonen. En weer bleek dat ze meer kon dan ze zelf dacht.
  
  Alleen, opa en oma woonden wel heel ver van Vriezeveen af.
  En Bennekom bleef niet alléén om deze reden trekken.
  
  Twee jaar later verhuisden Jacqueline en Eric met Jeroen en Niels dan ook naar Bennekom. Dicht bij haar ouders, dicht bij haar schoonouders, dicht bij haar overige familie in Wageningen. Een aantal gelukkige jaren volgde, ze genoot van haar kinderen Jeroen en Niels.
  
  En ze was helemaal in de zevende hemel toen daar enkele jaren later ook nog een dochter bij kwam, Elise. Haar grootste wens, om nog een dochter te krijgen, werd vervuld. Haar gezin was compleet. Elk moment met de kinderen wilde ze vastleggen, of het nu op foto was of video. Ik denk dat niemand van ons zoveel fotoboeken en videofilms heeft als zij.
  
  Ze bleek een geweldige moeder te zijn. Ze bestierde het huishouden, ging regelmatig met de kinderen naar hun opa’s en oma’s en draaide nergens haar hand voor om. Ook de vakanties stonden allemaal in het teken van de kinderen. Of het nu wintersportvakanties waren of zomervakanties of gewoon een paar dagen weg: Jacqueline regelde het. Zij regelde het niet alleen voor haar eigen gezin, maar ook voor hen die meegingen. Want het liefst ging ze met anderen op vakantie. Met Trudy en Bert, onze ouders, haar schoonouders… En daar genoot ze met volle teugen van.
  Jacqueline was een ‘mensenmens’. Ook als ze gewoon thuis was, was ze altijd ‘de hort op’. ‘Nog even bij opa Henk en oma Dien langs en op de terugweg kan ik nog even 10 minuten langs Belinda…’, enz.
  Toen de kinderen ouder werden ging ze ook weer voor de klas, want zij leefde voor de kinderen. Nooit hebben ze van school uit tevergeefs een beroep op Jacqueline gedaan om voor een bepaalde juf of meester in te vallen. Jacqueline was er altijd.
  
  Afgelopen zaterdag belde mijn moeder mij: ‘Het gaat weer niet goed met Jacqueline. Ze schiet weer in een depressie, wil jij haar bellen?’ Dat heb ik gedaan en ik hoorde direct dat het mis was. Jacqueline gebruikte weer dezelfde woorden als tijdens haar vorige depressies: ‘Niemand begrijpt mij’, ‘Niemand kan mij helpen’, ‘Ik zie het helemaal niet meer zitten’ en woorden van gelijke strekking. En hoe je ook praatte, wat je ook zei; ‘ze hoorde je niet eens meer’.
  En neem van mij aan dat veel mensen, heel veel mensen geprobeerd hebben haar te bereiken: Eric, onze ouders, wij als broers, professionals, maar ze was al weg. En naar wat nu blijkt onbereikbaar ver weg.
  
  Wij mensen konden haar niet meer bereiken, maar ik weet en ik geloof dat God Jacqueline niet heeft losgelaten. Toen zij het leven losliet heeft Hij haar opgevangen. Want niemand valt, of hij of zij valt in Gods handen.
  
  Hoe diep wij ook mogen vallen, er is er altijd Eén die dieper gaat dan de diepste diepte om ons op te vangen. God laat niet los het werk dat Hij ooit aan een ieder van ons begonnen is. Ook Jacqueline niet.
  
  Niemand leeft voor zichzelf en
  niemand sterft voor zichzelf
  Wij leven en sterven voor God onze Heer
  aan Hem behoren wij toe.
  
  Dag lieve zus, ik vertrouw je toe aan God, onze Vader.

• overlijden.

  Jacqueline Johanna Matser
  
  Geboren op 26 mei 1966 Overleden op 15 oktober 2007
  
  Op 15 oktober 2007 heeft Jacqueline een eind aan haar leven gemaakt door voor een aansnellende trein te gaan staan.
  
  Hoewel mensen die haar goed kenden wisten dat Jacqueline moeilijke periodes heeft gekend en depressies heeft gehad waarbij ze zeer negatief over zichzelf dacht, is ze er altijd weer bovenop gekomen. Tenminste, dat leek zo. Tot haar laatste depressie, die merkbaar vorm kreeg in de week voor haar zelfmoord. Niemand, ook niet van de mensen die het dichtst bij haar stonden, heeft deze laatste actie echter zien aankomen.
  
  Jacqueline, hoewel je velen in vertwijfeling hebt achtergelaten en vrijwel niemand begrijpt hoe je tot je laatste daad hebt kunnen komen, hoopt waarschijnlijk iedereen dat je dan nu zelf de rust en vrede hebt gevonden die je blijkbaar niet had. We zullen je missen.

• Sie ist verstorben am 15. Oktober 2007, sie war 41 Jahre alt.
• Ein Kind von (Nicht öffentlich) und (Nicht öffentlich)
• Diese Information wurde zuletzt aktualisiert am 25. Oktober 2016.

Familie von Jacqueline Johanna Matser

Sie ist verheiratet mit (Nicht öffentlich).

Sie haben geheiratet

Kind(er):

1. (Nicht öffentlich)
2. (Nicht öffentlich)
3. (Nicht öffentlich)

Haben Sie Ergänzungen, Korrekturen oder Fragen im Zusammenhang mit Jacqueline Johanna Matser?
Der Autor dieser Publikation würde gerne von Ihnen hören!

Zeitbalken Jacqueline Johanna Matser

Klicken Sie auf den Namen für weitere Informationen. Verwendete Symbole:  Großeltern    Eltern    Geschwister    Kinder