Familienstammbaum Bas » Peppijn II "De korte" Martel (714-768)

Persönliche Daten Peppijn II "De korte" Martel 

• Er wurde geboren im Jahr 714.
• Er wurde getauft im Jahr 714 in Utrecht, door St. Willibrand, aartsbisschop van Utrecht.Quelle 1
• (geboorte) .Quelle 2

  Pepijn (of Pippijn) (Jupille-sur-Meuse, 714 - Saint-Denis, 24 september 768), de Korte of de Jongere genaamd, was vanaf 741 hofmeier en vanaf 751 tot zijn dood de eerste koning der Franken uit het Karolingische huis. Hij was een zoon van Karel Martel en Rotrude van Trier.[1] Hij trouwde met Bertrada van Laon, dochter van Charibert van Laon.[2] In 741 volgden hij en zijn broer Carloman hun vader op als hofmeier en de facto heersers van het koninkrijk tijdens een interregnum (737-743). Na de pensionering van Carloman in 747 verkreeg Pepijn de toestemming van paus Zacharias om de laatste koning van de Merovingen, Childerik III, af te zetten en de troon aan te nemen in 752. Omdat hij was genoemd naar zijn grootvader, Pepijn van Herstal, die op zijn beurt ook genoemd is naar zijn grootvader, Pepijn van Landen, beiden hofmeiers, wordt Pepijn de Korte ook wel genummerd als Pepijn III. Pepijn is de vader van Karel de Grote. Hij is begraven in de kathedraal van Saint-Denis.
  Inhoud
  Jeugd
  
  Pepijn werd in 714 geboren in een geslacht van machtige hofmeiers maar ten tijde van zijn geboorte was zijn vader nog lang niet zeker van zijn positie. Pas na enkele jaren van burgeroorlog kon Karel Martel zich in 719 als hofmeier van alle Franken vestigen. Pepijn werd opgevoed in Saint-Denis.
  Gedeelde regering met Carloman
  
  In 741 stierf Karel, in naam nog hofmeier maar in de praktijk koning van de Franken. Karel had niet eens de moeite genomen om de schijn op te houden en na de dood van de laatste koning had hij de positie vacant gelaten. Pepijn en zijn broer Carloman volgden hem op. Pepijn kreeg het gezag in het westelijk deel van het rijk (Aquitanië, Neustrië, Bourgondië, de Provence en de gebieden rond Metz en Trier), Carloman regeerde in het oostelijk deel (de rest van Austrasië, Thüringen, Alemannië en Beieren). Hun halfbroer Grifo kreeg enkele graafschappen in het westen van Austrasië. Aquitanië, Alemannië en Beieren waren onderworpen aan het Frankisch gezag maar behielden een hoge mate van zelfstandigheid.
  
  De bijzondere verdeling van het westelijke grensgebied van Austrasië was vermoedelijk gebaseerd op een tweede verdeling: naast de regering moest ook het familiebezit worden verdeeld. En het familiebezit van de Karolingen lag in de dalen van de Maas en de Moezel. Het lijkt erop dat Pepijn de bezittingen in het Moezeldal kreeg, Carloman die in het Maasdal en dat ook Grifo enkele restanten kreeg.
  Consolidatie van de macht
  
  742: Pepijn en Carloman bakenen hun domeinen af tijdens een bijeenkomst in Naintré. Grifo wordt in Laon gevangengenomen en gedwongen om in een klooster in te treden. Ze voeren samen veldtochten in Aquitanië en Alemannië.
  743: de broers halen de Merovingische troonpretendent Childerik III uit het klooster en maken hem koning, vermoedelijk als zet tegen de hertogen van Allemanië, Beieren en Aquitanië, die ontevreden zijn over de behandeling van Grifo. Ze verslaan aan de Lech een verbonden Beiers-Alemannisch leger dat wordt ondersteund door Saksische en Slavische hulptroepen.
  744: Pepijn verslaat de opstandige Alemannen in de Elzas.
  745: Carloman laat het grootste deel van de adel van de Alemannen vermoorden (wegens verraad) tijdens een landdag in Cannstatt (tegenwoordig een wijk in Stuttgart). Het verzet van de Alemannen is hiermee definitief gebroken. De hertog van Aquitanië heeft gebruikgemaakt van de verwikkelingen in Allemanië door Neustrië aan te vallen. Hij wordt op zijn beurt ook door de broers verslagen.
  747: Carloman treedt, vermoedelijk onder dwang, in een klooster. Hij benoemt zijn zoon Drogo tot zijn opvolger en beveelt hem aan in de bescherming van Pepijn, maar Drogo wordt al snel door Pepijn terzijde geschoven. Pepijn is nu alleen hofmeier (dux et princeps Francorum). Grifo ontsnapt naar Beieren, waar zijn moeder, Swanahilde, de tweede vrouw van Karel Martel, vandaan komt, Pepijn dwingt hertog Odilo van Beieren om zijn gezag te erkennen.
  748: Odilo van Beieren sterft en Grifo probeert in Beieren de macht te grijpen. Pepijn valt Beieren binnen en installeert de minderjarige Tassilo III als hertog. Hij benoemt Grifo tot markgraaf van de Bretonse mark.
  
  Kerkelijke hervormingen
  
  In 743 zijn op voorstel van Bonifatius in Austrasië hervormingen doorgevoerd in de kerk. Deze zijn gericht op handhaving van het celibaat en het opgeven van de onmatige manier van leven van de geestelijkheid. In 744 roept Pepijn een concilie bijeen te Soissons om de hervormingen ook in Neustrië door te voeren. Pepijn paaide de ontstemde geestelijkheid door eerder door zijn vader in beslag genomen kerkbezittingen weer terug te geven.
  Regering als koning
  
  Naast zijn actie in Beieren in 748 is van de eerste jaren van de regering van Pepijn als enige hofmeier alleen bekend dat hij in 749 bezittingen schenkt aan het klooster van Prüm.
  
  In 751 sluit Pepijn een overeenkomst met paus Zacharias.[3] De paus is ernstig in het nauw gebracht door de Longobarden die van de interne problemen in het Byzantijnse Rijk gebruik maakten door eerst Ravenna te veroveren en vervolgens Rome te bedreigen. Als wederdienst steunde de paus Pepijn in zijn streven om zelf koning te worden. Volgens de overlevering vroeg Pepijn aan de paus wie koning moest zijn: diegene die de titel droeg of hij die de eigenlijke macht uitoefende.[3] Tijdens een landdag in Soissons werd Childerik III afgezet en gedwongen in te treden in het klooster St Bertinus in St Omer, en werd Pepijn tot koning gekozen.
  
  In 752 zendt Pepijn Chrodegang naar Rome als gezant naar de nieuwe paus Stefanus II (III). Voordat Pepijn tegen de Longobarden kan optrekken, moet hij eerst nog enkele andere zaken afwikkelen. In 753 verslaat hij de Saksen en in datzelfde jaar wordt zijn halfbroer Grifo bij Maurienne gedood, wanneer hij de Alpen wilt oversteken om zich bij de Longobarden aan te sluiten.
  
  In 754 reist paus Stefanus II naar Pepijn om het bondgenootschap tegen de Longobarden te bevestigen en zalft Pippijn en zijn zoons opnieuw.[4] De Frankische edelen zweren op straffe van excommunicatie om alleen nakomelingen van Pepijn als koning te kiezen. Pepijn belooft op zijn beurt aan de paus een eigen staat rond Rome, onder zijn bescherming. Deze gift van land staat bekend als de Donatie van Pepijn. Carloman komt uit zijn klooster in Italië en trekt als onderhandelaar namens de Longobarden naar zijn broer, hij verblijft bij zijn schoonzuster Bertrada. Zijn missie blijft zonder succes, maar is vermoedelijk wel de aanleiding dat zijn zoon Drogo gedwongen wordt om in een klooster te treden. Carloman sterft korte tijd later in Vienne.
  
  In 755 belegert Pepijn de Longobarden in hun hoofdstad Pavia en sluit een vredesovereenkomst met hun koning Aistulf. In 756 verbreekt Aistulf de bepalingen van het verdrag en belegert de paus in Rome. Pepijn trekt opnieuw naar Italië en dwingt de Longobarden om het exarchaat van Ravenna af te staan, dat hij vervolgens aan paus Stephanus II schenkt. Dit leidt tot spanningen met de Byzantijnen, omdat Ravenna voor de verovering door de Longobarden Byzantijns was. Pippijn wordt door de paus tot Patricius van Rome benoemd.
  
  Terug in eigen land voert hij een monetaire hervorming door waarbij de zilveren denarius als eenheidsmunt wordt ingevoerd. In 757 voert hij oorlog tegen de Saksen en dwingt hij Tassilo III van Beieren een eed van trouw aan hem af te leggen. In 758 volgt nog een campagne tegen de Longobarden en in 759 verdrijft hij de Arabieren uit Septimanië.
  
  In 760 begint Pepijn een campagne tegen hertog Waifar van Aquitanië. Hij slaagt erin zijn macht over dit hertogdom systematisch van noord naar zuid uit te breiden. In 761 verwoest hij de stad Clermont-Ferrand en schenkt, onder bedreiging van excommunicatie, grote sommen voor herbouw van de kerk. Gedwongen door een hongersnood moet hij zijn campagnes in 764 opschorten maar na het overlijden van Waifar weet hij zijn macht over Aquitanië definitief te vestigen.
  Graf van Pepijn en Bertrada (beelden uit de gotiek
  
  De bijnaam "de Korte" die veel wordt gebruikt lijkt geen enkele historische grond te hebben maar door middeleeuwse geschiedschrijvers te zijn geïntroduceerd. Pepijn zet het binnenlandse beleid van zijn vader voort (ontwikkeling naar feodale structuren, opbouw zware cavalerie) en legt het huwelijks- (en scheidings-) recht vast. Ook stelt hij een hofkapel en een kanselarij in, en bereidt een hervorming van de liturgie voor.
  
  Pepijn sterft in Saint-Denis in 768, en ligt daar nog altijd begraven naast zijn vrouw Bertrada van Laon. Volgens zijn eigen wens is hij begraven met zijn gezicht naar beneden, als boetedoening. Zijn rijk wordt verdeeld door zijn zonen Karel en Carloman.
  Familie en kinderen
  
  In zijn eerste huwelijk was Pepijn getrouwd met een prinses uit het Donaugebied. Hij verstoot haar voor Bertrada van Laon. Door te nauwe verwantschap zijn er jaren nodig voordat de kerk het huwelijk met Bertrada erkent. In 762 wil Pepijn haar verstoten maar dat mislukt door verzet van de paus. Pepijn en Bertrada hadden de volgende kinderen:
  
  Karel de Grote
  Carloman I
  Gisela, 757 - Chelles, 30 juli 810). In 765 verloofd met de latere keizer Leo IV van Byzantium maar de verloving werd verbroken. In 788 tot abdis van Chelles benoemd.
  Pepijn (759-761)
  Chrotais, jong overleden, begraven in de abdij van St Arnulf in Metz.
  Adelais, jong overleden, begraven in de abdij van St Arnulf in Metz.
  mogelijk nog twee onbekende dochters, waarvan er een door Maximinus van Trier zou zijn genezen van een ernstige ziekte.

• (Geschiedenis) .Quelle 3

  Pepin (c. 714 – 24 September 768), commonly known as Pepin the Short or Pepin the Great, was the King of the Franks from 752 until his death. He was the first of the Carolingians to become not only de facto but also de jure ruler of Francia.[1][2][3]
  
  The younger son of Frankish strongman, Charles Martel, Pepin's upbringing was distinguished by the ecclesiastical education he had received from the monks of St. Denis. Succeeding his father as the Mayor of the Palace in 741, Pepin reigned over Francia jointly with his elder brother Carloman. Pepin ruled in Neustria, Burgundy, and Provence, while his brother Carloman established himself in Austrasia, Alemannia and Thuringia. The brothers were active in subjugating revolts led by the Bavarians, Aquitanians, Saxons, and the Alemanni in the early years of their reign. In 743, they ended the Frankish interregnum by choosing Childeric III, who was to be the last Merovingian monarch, as figurehead king of the Franks.
  
  Being well disposed towards the church and Papacy on account of their ecclesiastical upbringing, Pepin and Carloman continued their father's work in supporting Saint Boniface in reforming the Frankish church, and evangelising the Saxons. After Carloman, who was an intensely pious man, retired to religious life in 747, Pepin, became the sole ruler of the Franks. He suppressed a revolt led by his step-brother Grifo, and succeeded in becoming the undisputed master of all Francia. Giving up pretense, Pepin then forced Childeric into a monastery and had himself proclaimed king of the Franks with support of Pope Zachary in 751. The decision was not supported by all members of the Carolingian family and Pepin had to put down a revolt led by Carloman's son, Drogo, and again by Grifo. Pepin subsequently had Carloman arrested and imprisoned.
  
  As King, Pepin embarked on an ambitious program to expand his power. He reformed the legislation of the Franks and continued the ecclesiastical reforms of Boniface. Pepin also intervened in favour of the Papacy of Stephen II against the Lombards in Italy. He was able to secure several cities, which he then gave to the Pope as part of the Donation of Pepin. This formed the legal basis for the Papal States in the middle ages. The Byzantines, keen to make good relations with the growing power of the Frankish empire, gave Pepin the title of Patricius. In wars of expansion, Pepin conquered Septimania from the Islamic Ummayads, and subjugated the southern realms by repeatedly defeating Waifer of Aquitaine and his Basque troops, after which the Basque and Aquitanian lords saw no option but to pledge loyalty to the Franks. Pepin was, however, troubled by the relentless revolts of the Saxons and the Bavarians. He campaigned tirelessly in Germany, but the final subjugation of these tribes was left to his successors.
  
  Pepin died in 768 and was succeeded as king jointly by his sons Charlemagne and Carloman. Although unquestionably one of the most powerful and successful rulers of his time, Pepin's reign is largely overshadowed by those of his more famous father and son.
  Contents
  Assumption of power
  
  Pepin's father Charles Martel died in 741. He divided the rule of the Frankish kingdom between Pepin and his elder brother, Carloman, his surviving sons by his first wife: Carloman became Mayor of the Palace of Austrasia, Pepin became Mayor of the Palace of Neustria. Grifo, Charles's son by his second wife, Swanahild (also known as Swanhilde), demanded a share in the inheritance, but he was imprisoned in a monastery by his two half-brothers.
  
  In the Frankish realm the unity of the kingdom was essentially connected with the person of the king. So Carloman, to secure this unity, raised the Merovingian Childeric to the throne (743). Then in 747 Carloman either resolved to or was pressured into entering a monastery. This left Francia in the hands of Pepin as sole mayor of the palace and dux et princeps Francorum.
  
  At the time of Carloman's retirement, Grifo escaped his imprisonment and fled to Duke Odilo of Bavaria, who was married to Hiltrude, Pepin's sister. Pepin put down the renewed revolt led by his half-brother and succeeded in completely restoring the boundaries of the kingdom.
  
  Under the reorganization of Francia by Charles Martel, the dux et princeps Francorum was the commander of the armies of the kingdom, in addition to his administrative duties as mayor of the palace, and specifically commander of the standing guard which Charles Martel had begun maintaining year-round since the Battle of Toulouse in 721.
  Coronation in 752 of Pépin the Short by Boniface, Archbishop of Mainz
  First Carolingian king
  
  Anointed a first time in 752 in Soissons by the archbishop of Mainz, Pepin added to his power after Pope Stephen II traveled all the way to Paris to anoint him a second time in a lavish ceremony at the Basilica of St Denis in 754, bestowing upon him the additional title of patricius Romanorum (Patrician of the Romans) and is the first recorded crowning of a civil ruler by a Pope. As life expectancies were short in those days, and Pepin wanted family continuity, the Pope also anointed Pepin's sons, Charles (eventually known as Charlemagne) and Carloman.
  
  Pepin was subject to the decisions of Childeric III who had only the title of King but no power. Since Pepin had control over the magnates and actually had the power of the king, he now addressed to Pope Zachary a suggestive question:
  
  In regard to the kings of the Franks who no longer possess the royal power: is this state of things proper?
  
  Hard pressed by the Lombards, Pope Zachary welcomed this move by the Franks to end an intolerable condition and lay the constitutional foundations for the exercise of the royal power. The Pope replied that such a state of things is not proper: the de facto power is more important than the de jure power.
  
  After this decision the throne was declared vacant. Childeric III was deposed and confined to a monastery. He was the last of the Merovingians.
  
  According to ancient custom, Pepin was then elected King of the Franks by an assembly of Frankish nobles, with a large portion of his army on hand (in case the nobility inclined not to honor the Papal bull). Meanwhile, Grifo continued his rebellion, but was eventually killed in the battle of Saint-Jean-de-Maurienne in 753.
  Expansion of the Frankish realm
  Muslim troops leaving Narbonne to Pépin le Bref in 759, after 40 years of occupation
  Pepin's expedition to Septimania and Aquitaine (760)
  
  Pepin's first major act as king was to go to war against the Lombard king Aistulf, who had expanded into the ducatus Romanus. Victorious, he forced the Lombard king to return property seized from the Church. He confirmed the Papacy in possession of Ravenna and the Pentapolis, the so-called Donation of Pepin, whereby the Papal States were established and the temporal reign of the Papacy began.[4] At about 752, he turned his attention to Septimania. The new king headed south in a military expedition down the Rhone valley and received the submission of eastern Septimania (i.e. Nîmes, Maguelone, Beziers and Agde) after securing count Ansemund´s allegiance. The Frankish king went on to invest Narbonne, the main Umayyad stronghold in Septimania, but didn't manage to capture it from Iberian Muslims until seven years later in 759,[5] when they were driven out to Hispania.
  
  However, Aquitaine still remained under Waifer's Basque-Aquitanian rule out of Frankish reach. Waifer appears to have confiscated Church lands, maybe distributing them among his troops. In 760, after conquering the Roussillon to the Muslims and denouncing duke Waifer's actions, Pepin moved his troops over to Toulouse and Albi, ravaged with fire and sword most of Aquitaine and in retaliation counts loyal to Waifer ravaged Burgundy. Pepin in turn attacked the Aquitanian-held (urban, non-Frankish 'Romans') Clermont and Bourbon, defended by Waifer's Basque troops, who were overcome, captured and deported into northern France with their children and wives.
  
  In 763, Pepin advanced further into the heart of Waifer’s domains and captured major strongholds (Poitiers, Limoges, Angoulême, etc.), after which Waifer counterattacked and war got bitter. Pepin opted to spread terror, burning villas, destroying vineyards and depopulating monasteries. By 765, the brutal tactics seemed to pay off for the Franks, who destroyed resistance in central Aquitaine (Waifer's capital city Bordeaux fell in 767) and devastated the whole region. As a result, Aquitanian nobles and Basques from beyond the Garonne too saw no option but to accept a pro-Frankish peace treaty (Fronsac, c. 768). Waifer escaped but was assassinated by his own frustrated followers.
  Legacy
  
  Pepin died during a campaign, in 768 at the age of 54. He was interred in the church of Saint Denis. His wife Bertrada was also interred there in 783. Charlemagne rebuilt the Basilica in honor of his parents and placed markers at the entrance.[6]
  
  The Frankish realm was divided according to the Salic law between his two sons: Charlemagne and Carloman I.
  
  Historical opinion often seems to regard him as the lesser son and lesser father of two greater men, though a great man in his own right. He continued to build up the heavy cavalry which his father had begun. He maintained the standing army that his father had found necessary to protect the realm and form the core of its full army in wartime. He not only contained the Iberian Muslims as his father had, but drove them out of the country and, as important, he managed to subdue the Aquitanians and the Basques after three generations of on-off clashes, so opening the gate to central and southern Gaul and Muslim Iberia. He continued his father's expansion of the Frankish church (missionary work in Germany and Scandinavia) and the institutional infrastructure (feudalism) that would prove the backbone of medieval Europe.
  
  His rule, while not as great as either his father's or son's, was historically important and of great benefit to the Franks as a people. Pepin's assumption of the crown, and the title of Patrician of Rome, were harbingers of his son's imperial coronation which is usually seen as the founding of the Holy Roman Empire. He made the Carolingians de jure what his father had made them de facto — the ruling dynasty of the Franks and the foremost power of Europe. While not known as a great general, he was undefeated during his lifetime.
  Family
  
  Around 735 (?) Pepin married Leutberga (712?-760?) from the Danube region. They had five children. She was repudiated some time after the birth of Charlemagne and her children were sent to convents. According to some sources, she settled in Lorsch, possibly in a convent.[7][8]
  
  In 741, Pepin married Bertrada of Laon. Her father, Charibert, was the son of Pepin II's brother, Martin of Laon. They are known to have had eight children, at least three of whom survived to adulthood:
  
  Charles (2 April 742 – 28 January 814), (Charlemagne)
  Carloman (751 – 4 December 771)
  Gisela (757–810)
  Pepin, died in infancy.
  Chrothais, died young, buried in Metz.
  Adelais, died young, buried in Metz.
  Two unnamed daughters[9]

• (Levens event) .Quelle 1

  Deelde aanvankelijk de regering met zijn oudste broer Carloman, installeerde Childeric III op de troon, onderwierp Aquitanië en trok met zijn broer verder tot aan de oevers van de Inn (743). Na het intreden in het klooster van zijn broer Carloman (747) alleen hofmeier, maakte reeds met Carloman een begin met diverse hervormingen in de kerk en schoot de paus te hulp tegen de Lombarden. Hij zond in 751 twee getrouwen, Fulrad en Bouchard, naar Rome om op diplomatieke wijze te informeren hoe paus Zacharias stond t.o.v. zijn eventuele koningschap en ontving het beroemde antwoord:” Het lijkt mij beter diegene koning te maken die de koninklijke macht bezit dan diegene die die macht niet bezit.” Hierop verzamelde hij zijn raad der edelen in november 751, sloot Childebert op in de Abdij St. Bertijn en werd tot koning gekozen. De echte erfgenaam Thierry werd zoals gebruikelijk in het klooster gedaan (Fontenelle) en verdween, als zijn vader, uit de historie. Na zijn kroning, 756-760, voerde hij oorlog met de Saksen, uiteindelijk onderworpen door zijn zoon, daarna met Beieren, waar hij zijn halfbroer Griffo verjoeg en de vasaliteit van Tassilo III accepteerde, onderwierp tenslotte Aquitanië; verbeterde sterk de administratie van zijn rijk en vervolgde de verbetering van de organisatie van de kerk en startte zo een aantal acties die een vervolg kregen die later door historici de “carolingische renaissance” zou worden genoemd.

• Er ist verstorben am 24. September 768 in St. Dénis, er war 54 Jahre alt.
• Ein Kind von Karel "Martel" van Herstal und Rotrude van Trier
• Diese Information wurde zuletzt aktualisiert am 14. Januar 2013.

Familie von Peppijn II "De korte" Martel

Er ist verheiratet mit Betrade van Laon.

Sie haben geheiratet im Jahr 743, er war 29 Jahre alt.Quelle 4

Kind(er):

1. Irmentrude Irmgard  742-771
2. Karel I De Grote Martel  748-814 
3. Carloman II Martel  751-771 
4. Gisela Martel  757-810

Haben Sie Ergänzungen, Korrekturen oder Fragen im Zusammenhang mit Peppijn II "De korte" Martel?
Der Autor dieser Publikation würde gerne von Ihnen hören!

Zeitbalken Peppijn II "De korte" Martel

Klicken Sie auf den Namen für weitere Informationen. Verwendete Symbole:  Großeltern    Eltern    Geschwister    Kinder