Familienstammbaum Jan Bakker » Karel I van Valois (1270-1325)

Persönliche Daten Karel I van Valois 

• Er wurde geboren am 12. März 1270.
• (deceased) .
• Er ist verstorben am 5. Dezember 1325 in Nogent-le-Roi, er war 55 Jahre alt.

  of 16-12-1325

• Er wurde beerdigt in Saint Denis, Parijs.

  St. Jacobskerk

• Diese Information wurde zuletzt aktualisiert am 13. März 2018.

Familie von Karel I van Valois

Er ist verheiratet mit Margaretha van Anjou - Sicilië.

Sie haben geheiratet am 16. August 1290 in Corbeil, er war 20 Jahre alt.

Kind(er):

1. Johanna van Valois  ± 1294-1342 

Notizen bei Karel I van Valois

Karel I van Valois (waarschijnlijk Vincennes, 12 maart 1270[1] - Nogent-le-Roi, 5 of 16 december 1325[2]) was de vierde zoon, de tweede die de volwassenleeftijd bereikte, van koning Filips III de Stoute van Frankrijk en Isabella van Aragón, de dochter van Jacobus I van Aragón, de jongere broer vankoning Filips IV de Schone. Omdat de zonen van Filips IV geen (mannelijke) nakomelingen nalieten, werd Karel stamvader van de koninklijke dynastieValois.

Middelmatig intelligent, bovengemiddeld eerzuchtig, en redelijk hebzuchtig wist Karel van Valois – als jongere zoon zonder geërfde bezittingen –zich vorstendommen te verwerven. Als zoon, broer, zwager en schoonzoon van koningen en koninginnen (van Frankrijk, Navarra, Engeland en Napels) en– na zijn dood – vader van de eerstvolgende Franse koning en schoonvader van de Duitse keizer, was het zijn levenslange droom een eigen kroonte verwerven, wat hem echter nooit is gelukt.

In 1284 erkende paus Martinus IV hem als koning van Aragón – als zoon van Isabella van Aragón – en daarmee als vazal van de Heilige Stoel. Hierdoorwas Karel een concurrent van koning Peter III van Aragón, die sinds de Siciliaanse Vespers van 1282 een tegenstander van Rome en vooral van KarelI van Anjou-Napels was. Zijn vader ondernam, tegen het advies van de kroonprins Filips de Schone, in 1284 een Kruistocht tegen Aragón om dit koninkrijkvoor zijn zoon te winnen en onder Franse invloed te brengen,[3] maar bereikte in 1285 slechts de kroning van Karel met een kardinaalshoed, wat dezelaatste zo voor schut zetten dat het hem de spotnaam van "koning van de hoed" ("roi du chapeau") opleverde.[4] Karel waagde het daarom nimmer de scepter,die hij voor deze gelegenheid had laten vervaardigen, te gebruiken. De Kruistocht eindigde in een militaire mislukking, koning Filips III stierf ende nieuwe koning Filips IV maakte onmiddellijk een einde aan de veldtocht.

Karel moeste de kroon van Aragón opgeven en ontving in 1290 als troost de hand van zijn nicht Margaretha van Anjou, dochter van Karel II van Napels,die de graafschappen Anjou en Maine als bruidsschat met zich meebracht.

Karels grootste kwaliteit was als veldheer. In de in 1297 uitgebroken oorlog van Frankrijk tegen Engeland en Vlaanderen voerde hij succesvol het bevelover een veldtocht in Gascogne en aansluitend in Vlaanderen (waarbij hij graaf Gwijde van Dampierre en diens twee zonen wist gevangen te nemen[5]),waaruit zijn koninklijke broer een beetje overhaast besloot, dat Karel ook een veldtocht in Italië kon aanvoeren om daar de, tegen Aragón in hetnauw gebrachte, neef uit het koninkrijk Napels ter hulp te komen. Met de heimelijke goedkeuring van de paus, kwam Karel zijn schoonvader Karel IIvan Napels ter hulp. Hij werd tot pauselijk vicaris voor Italië benoemd en verloor zich in de troebelen van de Italiaanse politiek, compromitteerdezich door een bloedbad in Florence en financiële afpersingen, landde op Sicilië waar hij zijn reputatie als plunderaar bevestigde en keerde –na zichzelf een slechte naam te hebben bezorgd – in 1301/1302 naar Frankrijk terug. Zijn inmenging had evenwel invloed op het sluiten van de vredevan Caltabellotta (1302), die een einde maakte aan de oorlog tussen Napels en Sicilië.

Nadat Karel opnieuw met succes in Vlaanderen had gestreden, droomde hij nu van de keizerkroon van Constantinopel. Hij was in 1301 (twee jaar na hetoverlijden van zijn eerste echtgenote) met Catherine de Courtenay getrouwd, die als nicht en erfgename van de laatste Latijnse keizer van Constantinopel,Boudewijn II van Namen, titulaire keizerin van Constantinopel was.

Karel sloot in 1306 een overkomst met Venetië en won ook de vorsten van de Serven voor zich als bondgenoten. Paus Clemens V legde de Byzantijnse keizerAndronikos II Palaiologos een Kerkban op en gaf daarmee zijn goedkeuring aan de herovering van Constantinopel. Voorts wist Karel de Byzantijnse stadhoudervan Thessaloniki en Sardes en vooral de Catalaanse Compagnie voor zijn zaak te winnen. In 1308 landde Karels gevolmachtigde, Thibaud de Cepoy, metelf Venetiaanse schepen op Euboea en nam het eiland met succes voor zijn heer in bezit. Doch de veldtocht liep vervolgens niet zoals was gepland,want de Catalaanse Compagnie trok eerst naar Thessalië en uiteindelijk naar het Latijnse hertogdom Athene, waar de huurlingen in 1311 hertog Waltervan Brienne aan de Cephissus vernietigend versloegen en zich zo tot nieuwe heren van Athene opwierpen. De Catalanen toonden nog maar weinig interessevoor de verovering van Constantinopel waardoor Karels ambities een stille dood stierven. In 1307 of 1308 was Catherine de Courtenay gestorven en derechtstitel ging op hun dochter, Catharina, over die in 1313 met Filips van Tarente (een zoon van Karel II van Napels) was getrouwd.

Karel deed nog een laatste greep naar een kroon nadat de rooms-koning Albrecht I in 1308 was vermoord. Karel stelde zich tijdens de nu volgende koningsverkiezingkandidaat, aangemoedigd door zijn broer Filips de Schone. Deze wou enerzijds niet zelf het risico van een mislukking op zich nemen, maar zag anderzijdshet nut in van een stroman op de Duitse troon te kunnen plaatsen. De kandidatuur mislukte echter door de afwijzing van Karel door de Duitse keurvorstenen de paus, waarop Hendrik VII uit het huis Luxemburg werd verkozen.

Karel en zijn oudere broer hadden hun hele leven lang als broers een nauwe band met elkaar, daar beiden onder het hertrouwen van hun vader met Mariavan Brabant hadden geleden. Karel kon echter geen groot voordeel hieruit halen, daar Filips zich van het geringe talent van zijn broer bewust wasen hem niet de verantwoordelijkheden toekende die gewoonlijk aan een prins van den bloede werden toegekend. Het was Karel van Valois, die in 1311het koninklijk gezantschap bij de samenkomst in Doornik met de Oriflamme leidde en daarbij ruzie kreeg met de koninklijke raadsheer Enguerrand deMarigny, die hem openlijk overschaduwde. De broer van de koning zou dit affront nooit vergeten en bleef de verbitterdste vijand van Marigny ook nade dood van de koning.

Tijdens de regering van zijn neef, koning Lodewijk X de Twister (1314-1316), was Karel uiteindelijk de invloedrijkste raadgever van de koning en bevondhij zich op het hoogtepunt van zijn carrière. Kort voor zijn dood in 1316 stelde de koning hem zelfs aan het hoofd van de regentschapsraad voor devacante troon en liet Karel zo in de hoop ook na Lodewijks dood een belangrijke politieke rol te kunnen spelen. Doch de broer van de koning, graafFilips van Poitou, trok in juli 1316 Parijs binnen en werd door de pairs onmiddellijk als nieuwe regent van Frankrijk erkend. Filips werd noch datzelfdejaar als Filips V zelf koning en bij zijn dood in 1324 dacht dan niemand meer aan de graaf van Valois. Desondanks commandeerde hij in dat jaar nocheenmaal tijdens de oorlog van Saint-Sardos met succes een leger van de nieuwe koning, Karel IV de Schone, in Guyenne tegen de koning van Engeland,Eduard II van Engeland.

Haben Sie Ergänzungen, Korrekturen oder Fragen im Zusammenhang mit Karel I van Valois?
Der Autor dieser Publikation würde gerne von Ihnen hören!