Genealogie Moelker » Otto I van Saksen Ludolf (912-973)

Persönliche Daten Otto I van Saksen Ludolf 

• Er wurde geboren am 23. November 912.
• Beruf: Rooms Duits Keizer (962).
• Er ist verstorben am 7. Mai 973 in Jupille, er war 60 Jahre alt.
• Ein Kind von Heinrich van Saksen Ludolf und Mathilde van Westfalen
• Diese Information wurde zuletzt aktualisiert am 12. Juni 2012.

Familie von Otto I van Saksen Ludolf

(1) Er ist verheiratet mit Edith van Wessex.

Sie haben geheiratet rund 929.

Kind(er):

1. Liudolf van Saksen Ludolf  ± 930-957
2. Liudgard van Saksen Ludolf  ± 932-953 
3. Richilde van Saksen Ludolf  ± 935-± 990 

(2) Er ist verheiratet mit Adelheid van Bourgondië.

Sie haben geheiratet rund 951.

Kind(er):

1. Otto II van Saksen Ludolf  ± 955-983 

Notizen bei Otto I van Saksen Ludolf

Otto I de Grote, Duits koning van 936 tot 973 en keizer van 962 tot 973,uit het Saksische Huis, zoon en opvolger van Hendrik I, herstelde, nadathij de koninklijke macht in Duitsland had gevestigd en overal doen eerbiedigen, ook het keizerrijk in het Westen. Op 9 aug. 936 liet Otto zich inde oude Karolingische hoofdstad Aken tot koning kronen. Na de dood van hertog Arnulf van Beieren (14 juli 937) eiste hij van diens zoon Eberhardde eed van trouw en het recht om zelf de bisschoppen en graven in het hertogdom te benoemen. Toen Eberhard weigerde, werd hij vervangen door zijnoom Bertold. Na diens dood (947) schonk Otto Beieren aan zijn eigen broer Hendrik (948), die hij vooraf had doen trouwen met een dochter van Arnulf. Toen in 939 Eberhard, hertog van Frankenland, geholpen door de hertog van Lotharingen, de aartsbisschop van Mainz en de koning van Frankrijk, Lodewijk IV, een opstand ontketende, wist Otto handig de steun te verwerven van de vazallen van de rebellen en behaalde hij de overwinning bijAndernach (2 okt. 939). Hij voegde Frankenland bij het koninklijk domein. In 944 schonk hij Lotharingen aan een graaf uit Frankenland, Koenraadde Rode, en deed hem met zijn dochter trouwen. Bij de dood van hertog Herman van Zwaben (949)stelde hij zijn eigen zoon Liudolf in het bezit van dit hertogdom, nadatdeze in het huwelijk was getreden met de erfdochter van de overleden hertog. Nog eenmaal zouden enkele hertogen het wagen in opstand te komen (953); hieraan kwam echter een einde door de inval van de Hongaren (954). Alde hertogen en rijksgroten schaarden zich rond de koning en hielpen hemde Hongaren definitief te verslaan op het Lechfeld (10 aug. 955). Om de Slaven in bedwang te houden, richtte Otto aan de oostelijke grenzen markgraafschappen op, met aan het hoofd eerzuchtige mannen, op wie hij ten volle kon vertrouwen. Dezen bouwden er burchten en versterkte steden en germaniseerden deze gebieden door er Duitse, Vlaamse en Nederlandse kolonisten heen te lokken. Een aantal nieuwe bisdommen zorgde voor de kerstening. Otto ging nog verder en vernietigde vrijwel de autonomie van de hertogen. Hij eigende zich het beslissingsrecht toe bij de benoeming van hogere ambtenaren. Aan het hoofd van de bisdommen en de grote abdijen plaatste hij verwanten (o.a. zijn broer Bruno, aartsbisschop van Keulen, die zijn grootste steun was) en beschermelingen en schonk hun grote territoria, die bij hun overlijden steeds in zijn handen terugkwamen. Hierdoor werd een tegenwicht gevormd tegen de macht van de hertogen. Dit had echterals logisch gevolg dat de keizer steeds het beslissingsrecht moest behouden inzake de aanstelling van hogere geestelijken, dat hij dus de meestermoest zijn over Rome en het pausdom. In zekere zin lag voortaan de toekomst van het Duitse koningschap eerder in Italië dan in Duitsland. Otto maakte ook handig gebruik van de moeilijkheden van de koningen van Frankrijk, Lodewijk IV en Lotharius, met de grote heren, om hen als het ware onder voogdij te plaatsen. De koning van Bourgondië, Koenraad de Vreedzame,werd in feite zijn vazal. Otto kwam voor het eerst tussenbeide in Noord-Italië (in het zgn. koninkrijk Italië), toen Berengarius (II) van Ivrea zich meester maakte van de troon en Adelheid van Bourgondië, de weduwe vanzijn voorganger Lotharius van Provence, gevangennam. Te hulp geroepen, verdreef Otto de usurpator, trouwde met Adelheid en liet zich te Pavia totkoning van Italië uitroepen (951). Berengarius bleef echter in Otto´s naam regeren. In 961 kwam Otto opnieuw naar Italië. Na voor de tweede maalte Pavia tot koning van Italië te zijn gekroond (961), werd hij te Rome triomfantelijk onthaald en door de paus tot keizer gezalfd en gekroond (2febr. 962). Hierdoor werd het keizerrijk van Karel de Grote in zijn volle glorie hersteld. Geheel Italië, Rome en hetpausdom kwamen onder Otto´s voogdij te staan. Na enige aarzelingen erkende de Byzantijnse keizer Johannes I de keizerlijke waardigheid van Ottoen stond toe dat prinses Theophano huwde met Otto´s zoon, Otto II. Dank zij de actieve steun van Otto kenden het religieuze leven en de cultuur een opmerkelijke opbloei. Nieuwe abdijen werden gesticht; de geestin de oude abdijen werd vernieuwd; de bibliotheken kregen een grote uitbreiding. Theologen, dichters (Hroswitha) en kroniekschrijvers (Liudpranden Widukind) waren actief. Talrijke bisschoppelijke scholen (Luik, Utrecht, Keulen, Wrzburg) waren centra van onderwijs en wetenschap.CD ROM Encarta encyclopedie Winkler Prins editie 1998

Haben Sie Ergänzungen, Korrekturen oder Fragen im Zusammenhang mit Otto I van Saksen Ludolf?
Der Autor dieser Publikation würde gerne von Ihnen hören!

Zeitbalken Otto I van Saksen Ludolf

Klicken Sie auf den Namen für weitere Informationen. Verwendete Symbole:  Großeltern    Eltern    Geschwister    Kinder