Genealogie John Muijsers » Elisabeth I van Bohemen (1292-1330)

Persönliche Daten Elisabeth I van Bohemen 

• Sie ist geboren am 20. Januar 1292 in Praag.
• Sie ist verstorben am 28. September 1330 in Praag, sie war 38 Jahre alt.
• Ein Kind von Wenceslaus Ii van Bohemen und Judith van Habsburg

Familie von Elisabeth I van Bohemen

Sie ist verheiratet mit Jan van Luxemburg.

Sie haben geheiratet am 1. September 1310 in Speyer, sie war 18 Jahre alt.

Kind(er):

1. Margaretha van Luxemburg  1313-1341 
2. Bonne van Luxemburg  1315-1349 
3. Wenceslaus van Luxemburg  1316-1378 
4. John Henry van Luxemburg  1322-1375
5. Anna van Luxemburg  1323-1338

Notizen bei Elisabeth I van Bohemen

Elisabeth (Tsjechisch: Eliška Přemyslovna; Praag, 20 januari 1292 - Praag, 28 september 1330), dochter van Wenceslaus II van Bohemen en Judith van Habsburg, was de laatste van de Přemysliden.
Toen ze vijf jaar oud was, verloor ze haar moeder. Ze zou haar stiefmoeder Elisabeth Richza van Polen, die slechts zes jaar ouder was dan zij, niet accepteerde. Na de lange, pijnlijke dood van haar vader, de Boheemse en Poolse koning Wenceslaus II, en de moord op haar broer Wenceslaus III ging ze voor enige tijd naar haar tante, de abdis Cunigunde, in het Sint-Jorisklooster op de Praagse Burcht. Haar zware jeugd zou een impact hebben op haar psyche. Bovendien bezat ze alle eigenschappen van de laatste generaties van de Přemysliden: ze had buitengewoon grote ambities, een overdreven zelfbewustzijn, was wispelturig en heethoofdig. Ze was bereed te accepteren, dat haar oudere zus Anna, echtgenote van hertog Hendrik van Karinthië, de vaderlijke erfenis overnam. Maar ze verstond niet die laatste zijn vlucht voor de Oostenrijkse hertog Rudolf, die met haar stiefmoeder trouwde. Na de dood van Rudolf en de terugkeer van Hendrik erkende ze diens zwakte en nam het aanbod van een deel van de Boheemse adel en clerus aan, om haar aan een andere potentiële heerser uit te huwelijken.

Trouw van Jan van Luxemburg met Eliška Přemyslovna in Speyer in 1310 (Codex Balduini Trevirensis).
In 1309 vluchtte ze weg van het koninklijk hof en van het door haar zwager geplande huwelijk met Otto van Bergow. Vanaf dit tijdstip stond zij aan het hoofd van de tegenstanders van Hendrik, die nu voor haar een geschikte man buiten Bohemen zochten. In 1310 nam ze aan de Statenvergadering deel, waarop over de Luxemburgse kandidatuur voor het keizerschap zou worden beslist. Na enig overleg stemde de achttienjarige Elisabeth in met het aanbod van meerdere Boheemse vertegenwoordigers (waaronder Koenraad van Zbraslav), haar hand en vaderlijke erfenis aan de vier jaar jongere zoon van de rooms-Duitse koning Hendrik uit het Huis Luxemburg aan te bieden. Midden augustus begaf ze zich op weg naar Speyer, waar ze op 1 september 1310 met de nauwelijks veertienjarige Jan van Luxemburg trouwde. Ze keerde in december van dat jaar samen met haar man naar Praag terug en verjoeg haar zuster en diens man in levenslange ballingschap.

Op 7 februari 1311 werden ze gekroond en een nieuwe dynastie zou nu plaats nemen op de Boheemse troon. Elisabeth had noch het beeld van de heerschappij van haar vader voor ogen, dat ze zelf zocht na te streven. Een hardere omgang met de oppositie behoorde net zo daartoe, als ook de opdracht, die voorheen aan haar moeder Judith van Habsburg toeviel. Nochtans had de adel in het midden van de tweede helft van de 14e eeuw reeds andere middelen om de heerser tot compromissen te dwingen. De tegengestelde visie over de uitoefening van de macht leidden niet enkel tot een huwelijkscrisis, maar ook tot een burgeroorlog in het land.

Onder druk van Elisabeth, liet haar man Jan de woordvoerder van de intussen zelfbewuste Boheemse adel Hendrik van Lipá (Tsjechisch: Jindřich z Lipé) in hechtenis nemen, wat tot een oorlog leidde, die hen haast de troon koste. Pas door de vrede van Domažlice in 1318 kwam het land tot rust en Jan erkende de positie van de adel. Daarmee was echter Elisabeth het niet mee eens en ze stelde zich tegen haar man op. Deze bestrafte haar, doordat hij hun oudste zoon Wenceslaus (de latere keizer Karel IV) voor zijn opvoeding naar het Franse hof lieten overbrengen; dit beantwoordde echter ook volledig aan de Luxemburgse traditie want ook Jan zelf was aan dit hof opgevoed geweest.

Zegel van Elisabeth.
De relatie tussen Elisabeth en Jan was lastig, want hun karakters en doelen verschilden van elkaar. In 1323 schonk Elisabeth het leven aan een tweeling, de laatste van haar zeven kinderen; deze kwamen echter tijdens de Beierse ballingschap ter wereld, waarin de koningin haar toevlucht had moeten zoeken. Pas in het voorjaar van 1325 mocht ze naar Bohemen terugkeren en twee jaar later had ze een aandeel in haar laatste politieke actie – de leenhulde van de Silezische hertogen aan de Boheemse koning. Maar ze leefde daar reeds in volledige eenzaamheid, gescheiden van haar man, die in Europa zijn verplichtingen waarnam, en ook van haar kinderen, die aan verscheidene koninklijke en hertogelijke hoven leefden. Bovenop haar eenzaamheid kwam de steeds meer verslechterende financiële toestand, die haar noch toeliet een hof te houden, noch – zoals toentertijd gebruikelijk – kloosters te stichten. Des te meer zocht ze, de nagedachtenis aan de Přemysliden te vereeuwigen. Haar wens om haar oudtante Agnes van Bohemen te laten heilig verklaren, werd echter pas in 1989 gerealiseerd.

Elisabeth Přemyslovna stierf op achtendertigjarige leeftijd in Vyšehrad en werd in het klooster Zbraslav naast haar vader bijgezet.

Haben Sie Ergänzungen, Korrekturen oder Fragen im Zusammenhang mit Elisabeth I van Bohemen?
Der Autor dieser Publikation würde gerne von Ihnen hören!

Zeitbalken Elisabeth I van Bohemen

Klicken Sie auf den Namen für weitere Informationen. Verwendete Symbole:  Großeltern    Eltern    Geschwister    Kinder