Coen-Van Impe » Hendrik van Babenberg (± 820-886)

Persönliche Daten Hendrik van Babenberg 

• Er wurde geboren rund 820.
• Er ist verstorben am 28. August 886 in Bij Barijs.
• Ein Kind von Poppo I van Grabfeld

Familie von Hendrik van Babenberg

Kind(er):

1. Hedwig van Babenberg  ± 856-903 

Notizen bei Hendrik van Babenberg

Hendrik van Babenberg (ook wel Hendrik van Neustrië) (ca. 820 - bij Parijs, 28 augustus 886) was de belangrijkste legeraanvoerder van Lodewijk III de Jonge en Karel de Dikke. Hendrik was markgraaf van Saksen en hertog van Franken. Zijn belangrijkste kasteel was de Babenberg waar het geslacht van de Babenbergers naar is genoemd, op de plaats van het kasteel is de stad Bamberg ontstaan.

Leven en Loopbaan

In 861 nam Hendrik deel aan de mislukte opstand van Koenraad van Beieren tegen Lodewijk de Duitser. Dit bleef blijkbaar zonder ernstige gevolgen voor Hendrik want in 866 trad hij op als legeraanvoerder voor Lodewijk III tegen Moravië. In 871 kwam hij echter weer in conflict met Lodewijk toen die een vazal van Hendrik de ogen liet uitsteken, en zo inbreuk maakte op Hendriks bevoegdheden. Na de dood van Lodewijk de Duitser trad Hendrik pas in 880 weer op de voorgrond als aanvoerder tegen de opstandige Hugo, hertog van de Elzas.

Nadat Karel de Dikke koning van geheel Oost-Francië was geworden, werd Hendrik zijn legeraanvoerder. In 882 leidde hij de veldtocht tegen Godfried de Noorman die met een leger van Vikingen was gelegerd bij Asselt. Voordat het tot een echte veldslag kwam, werd er echter een akkoord gesloten waarbij de inval van Godfried werd afgekocht met een geldbedrag en met graafschappen in Friesland. Het jaar daarop bevocht Hendrik de Vikingen echter alweer in de omgeving van Prüm. In 885 rekende Hendrik definitief af met Godfried de Noorman en Hugo van de Elzas. Zijn soldaten vermoordden samen met de lokale graven Gerulf en Everhard Saxo, Godfried tijdens een feestelijke bijeenkomst in Spijk waar Hugo gevangen werd genomen.

Toen Karel de Dikke in 884 ook koning van West-Francië was geworden, werd Hendrik belast met de verdediging van Neustrië tegen de Vikingen. In 886 probeerde hij Parijs te ontzetten toen die stad door de Vikingen werd belegerd. Hendrik moest zich terugtrekken maar toen Karel de Dikke zich met versterkingen bij hem voegde, trok hij weer naar Parijs. Hendrik werd toen tijdens een schermutseling gedood. Hij ligt begraven in de abdij van Sint-Medardus te Soissons waar ook veel leden van het Merovingische koningshuis zijn begraven.

Familie

Hendrik was zoon van Poppo I van Grabfeld en een onbekende vrouw. Hij was getrouwd met Ingeltrudis, mogelijk een dochter van Eberhard van Friuli en Gisela, dochter van Lodewijk de Vrome en Judith van Beieren. Zij hadden de volgende kinderen:

Hedwig

Adalbert (854-9 september 906), overviel en doodde hertog Koenraad van Thüringen. Namens de koning kreeg hij een vrijgeleide voor besprekingen maar hij werd gevangengenomen en onthoofd, als straf voor het breken van de vrede.

Adalhart (-903) gevangengenomen door de familie van hertog Koenraad van Thüringen en gedood.

Hendrik, gesneuveld in 902/903

Adelinde, (ca. 855 - na 915), gehuwd met Eticho I van de Ammergau, maakt omstreeks 910 een pelgrimstocht naar Jeruzalem, begraven in het klooster van Buchau

volgens sommige reconstructies ook Berengar van Bayeux

Mogelijke vrouw:

Ingeltrude van Friuli (836 - 867) was een kleindochter van keizer Lodewijk de Vrome, een dochter van Eberhard van Friuli en Gisela, een dochter van Lodewijk. Ze trouwde rond 850 met Hendrik van Babenberg. Hun dochter, Hedwig van Babenberg[1], getrouwd met hertog Otto I van Saksen, werd in 876 de moeder van koning Hendrik de Vogelaar, de grondlegger van de Ottoonse dynastie.

Ingeltrude van Friuli is de ontbrekende schakel tussen de Karolingische en de Ottoonse dynastie.

Voetnoten

? Het is niet helemaal zeker dat Ingeltrude van Friuli de moeder van Hedwig was, het kan zijn dat de vader van Hedwig, Poppo I van Grabfeld, met een andere Ingeltrude, een dochter van Berengarius I van Neustrië, getrouwd was

Haar vader:

Eberhard van Friuli

Ga naar: navigatie, zoeken

Eberhard (ca. 810 - 16 december 866) was een van de belangrijkste Frankische edelen van zijn tijd. Zijn naam wordt op verschillende manieren gespeld; alternatieven zijn onder andere Everard, Evrard, Erhard, Eberhard of Eberard; in de gelatiniseerde vorm Everardus, Eberardus of Eberhardus. Hij schreef zijn eigen naam als "Evvrardus"

Als legeraanvoerder wist Eberhard een inval van de Bulgaren in Italië af te slaan. Daarop werd hij in 828 benoemd tot hertog van Friuli. Vervolgens is hij een trouwe bondgenoot van Lodewijk de Vrome in de conflicten tussen Lodewijk en zijn zoons, en trouwde in 836 met een dochter van Lodewijk, Gisela. Hierdoor verwierf hij grote bezittingen in Noord-Frankrijk, waaronder de koninklijke villa van Cysoing, en bezittingen in Italië. In 836 was Eberhard aanwezig op de rijksdag in Diederhofen en in 839 bemiddelde hij het verdrag van Worms tussen Lodewijk en zijn zoons. Ook na de dood van Lodewijk bleef Eberhard zich inzetten voor de vrede en was in 843 een van de bemiddelaars van het verdrag van Verdun. Daarna nam hij de leiding van de verdediging van Italië tegen de Saracenen op zich. In 851 wist hij de Saracenen een zware nederlaag toe te brengen. Eberhard probeerde persoonlijk om krijgsgevangen tot het christelijk geloof te bekeren, in Rome werd een dankdienst gehouden. In 858 was hij nog een ambassadeur van Lodewijk II van Italië bij Lodewijk de Duitser. In 863 legde hij zijn functie als hertog neer. In 866 maakte hij een testament in Treviso. Dit beschrijft goederen in Lombardije, Schwaben, de omgeving van Lille, Henegouwen en de Condroz, maar ook juwelen, relieken en boeken.

Cultureel

Eberhard werd opgevoed aan de hofschool van Karel de Grote. Hij verzamelde een grote bibliotheek en gaf opdrachten aan Lupus van Ferrières en Sedulius Scotus om Latijnse werken voor hem te schrijven. Ook stond hij in correspondentie met de bekende theologen en kerkelijke leiders, Godschalk, Rabanus Maurus en Hincmar.[1] In 854 bracht hij het gebeente van de heilige Calixtus van Rome over naar Cysoing en stichtte daar samen met zijn vrouw een abdij die aan de heilige was gewijd. Van Eberhard was bekend dat hij graag meezong in het koor. Eberhard en Gisela waren beroemd om hun vrome leven en hun goedheid. Eberhard heeft een groot aantal horigen hun vrijheid gegeven. Eberhard is heilig verklaard, hij werd begraven in de Sint-Calixtusabdij te Cysoing.

Haar moeder:

Gisela werd na de dood van Eberhard abdis van San Salvatore te Brescia. Zij heeft mozaïeken geschonken aan basiliek van Aquileia, waar ze ook zelf op voorkomt.

Familie

Eberhard was zoon van Unruoch II van Ternois en Engeltrude van Parijs, dochter van Bego van Toulouse. Hij was getrouwd met Gisela (ca. 820 - na 874), dochter van Lodewijk de Vrome en Judith van Beieren. Zij kregen de volgende kinderen:

Eberhard, jong overleden

Ingeltrude, vermoedelijk vrouw van Hendrik van Babenberg

Unruoch III van Friuli, volgt in 866 zijn vader op als hertog van Friuli, gehuwd met Ava van Monza

Rudolf (ovl. 1 mei 892), lekenabt van Sint-Calixtus te Cysoign en Sint-Vaast te Arras, graaf van Artois en Ternois.

Berengar, koning van Italië

Adelhard, abt van Sint-Calixtus te Cysoign

Alpais, jong overleden, begraven in de Sint-Calixtusabdij te Cysoing

Heilwig, (ovl. na 895), in eerste huwelijk getrouwd met Hucbold van Ostrevant, in tweede huwelijk met Rogier van Laon

Gisela, (ovl. april 863), non in San Salvatore te Brescia

Judith, gehuwd met Koenraad II van Auxerre

Gisela (circa 821 - 5 juli, 874) was de jongste dochter van Lodewijk de Vrome en zijn tweede vrouw, Judith van Beieren. Ze trouwde met de machtige en invloedrijke Eberhard van Friuli, Hertog van Friuli, die later als Sint Eberard heilig werd verklaard . Het echtpaar werd vader en moeder van een aantal kinderen, waaronder Koning Berengarius I van Friuli, markgraaf van Friuli, en Ingeltrude (wiens kleinzoon, Hendrik de Vogelaar, de machtige Ottoonse dynastie van de Duitse koningen en keizers zou stichten. Gisela stond bekend om haar vroomheid en deugdzaamheid, net zoals haar naamgenoot (Gisela), de zuster van Karel de Grote, die vanaf haar meisjesjaren voor het religieuze leven had gekozen.

Haar bruidsschat bestond uit vele rijke domeinen, waaronder de fisc van Cysoing; gelegen in het centrum van het land van Pévèle, een van de mooiste fiscs in de regio. Cysoing werd een van Gisela's en Eberhards reguliere residenties. Ze stichtten er een klooster, dat echter pas na hun dood voltooid zou worden.

Het nonnenklooster San Salvatore in Brescia werd na de dood van Ermengarde, de echtgenote van keizer Lotharius I, aan haar gegeven. Zij diende daar vervolgens enige tijd als abdis en als rectrix.

Ook gaf hij de nog steeds bestaande mozaïeken aan de kathedraal van Aquileia. Ze bevatten (wat zeer opmerkelijk is voor die tijd) een kruisiging, de Heilige Maagd Maria, Sint George, het portret van Gisela en diverse allegorische figuren.[1]

Ze wijdde zich aan de opvoeding van haar en Eberhards vele kinderen.

Haben Sie Ergänzungen, Korrekturen oder Fragen im Zusammenhang mit Hendrik van Babenberg?
Der Autor dieser Publikation würde gerne von Ihnen hören!

Zeitbalken Hendrik van Babenberg

Klicken Sie auf den Namen für weitere Informationen. Verwendete Symbole:  Großeltern    Eltern    Geschwister    Kinder