Stamboom Tromp » Gerrit Segers (1805-1882)

Persoonlijke gegevens Gerrit Segers 

• Hij is geboren op 30 mei 1805 in Beverwijk.
• Hij werd gedoopt op 9 juni 1805 in N.H. Beverwijk.
• Hij is overleden op 24 december 1882 in Lisse, hij was toen 77 jaar oud.
• Hij is begraven in Lisse.
• Een kind van Jan Seegers (Zeegers) en Aagje van Dasselaar,
• Deze gegevens zijn voor het laatst bijgewerkt op 29 september 2009.

Gezin van Gerrit Segers

(1) Hij is getrouwd met Alida Bierman.

Zij zijn getrouwd op 20 september 1840 te Heemskerk, hij was toen 35 jaar oud.

Kind(eren):

1. Aagje Segers  1845-1921 
2. Johannes Segers  1841-1925
3. Henriette Maria Segers  1842-1913
4. Cornelis Segers  1847-1926 
5. Rengert Segers  1848-1903 
6. Wouter Segers  1850-1933
7. Elisabeth Segers  1856-1922
8. Cornelis Segers  1843-1846

(2) Hij is getrouwd met Maria Sophia Buurman.

Zij zijn getrouwd op 4 mei 1837 te Heemskerk, hij was toen 31 jaar oud.

Kind(eren):

1. Gerrit Segers  1838-1910 

Notities over Gerrit Segers

De wondere leidingen Gods gehouden met:
Gerrit Segers en Alida Bierman

Verteld door hun kleindochter Alida Mijnders-Tromp

“Hetgeen wij gehoord hebben en weten en onze vaderen ons verteld hebben.” Ps. 78 vs. 3, 4

Geliefde familie,

Daar mij verscheidene keren gevraagd is om hetgeen ik mij van grootvader Segers nog kan herinneren, op papier te zetten, wil ik het maar eens proberen.
Niet dat ik mij er bekwaam voor gevoel, maar ik ben nu het oudste kleinkind van hem dat nog leeft. Ik heb hem nog gekend, doch omdat ik toen pas 5 jaar was, is dit erg kinderlijk. Maar hetgeen mij later van hem verteld is, heeft grote indruk op mij gemaakt. Ik heb grootvader gezien toen hij overleden was en mij werd toen verteld van begraven worden en later het spreken over het hemelleven. Het was toen voor mij onbegrijpelijk. Ik heb mij over het eerste nooit verdiept, maar het grote geluk om te mogen genieten ben ik nooit vergeten. Ik was altijd begerig om ook zo gelukkig te mogen worden.
Mocht het op ons allen een onvergetelijke indruk maken.

Alida Mijnders-Tromp

Geschreven te Lisse, april 1957

(Alida Mijnders-Tromp is een jaar later overleden)

Onze grootouders zijn beide in Noord-Holland geboren. Grootvader was nog jong toen hij zijn vader moest missen. Na zijn schooljaren kwam hij als knechtje op een buitenplaats , bij de tuinbaas. Grootvader is jaren op die buitenplaats gebleven. Het was een nette baas, en nog enigszins godsdienstig. In Noord-Holland was het anders op godsdienstig gebied treurig gesteld.
Op een middag had grootvader zich netjes aangekleed, toen er een vrouw op bezoek kwam.
Zij vroeg of grootvader op bezoek ging. Ja, zei hij, ik ga naar de kermis. Haar antwoord was:
"Verblijd U o jongeling in Uw jeugd, maar weet dat God U om al deze dingen zal doen
komen in het gericht". Deze woorden maakten op grootvader zo’n indruk, dat hij ze nooit
vergeten kon.
Toen hij op huwbare leeftijd kwam, kreeg hij de betrekking als tuinbaas op de buitenplaats “Beierlust" in Heemskerk en huwde hij met een nicht van zijn patroon. Hun huwelijk werd gezegend met een zoon, Gerrit, geboren 1838. Maar na 2 jaar moest hij zijn vrouw missen. Omdat grootvader nu genoodzaakt was een huishoudster te nemen werd hem Alida Bierman aanbevolen. Zij had reeds een paar jaren het huishouden van haar Vader gedaan, omdat haar moeder overleden was. Qmdat haar Vader hertrouwde nam zij de betrekking bij grootvader aan. Na 1,5 jaar vroeg grootvader haar ten huwelijk, waar zij mee instemde, hoewel zij grootvader wel goed, maar erg stil vond. Grootmoeder was een verstandige vrouw en erg lief voor Gerrit. Zij hadden een zeer gelukkig huwelijk, 5 kinderen werden hun daar geboren. Nu kwam er een grote verandering, zij moesten van woonplaats veranderen. De eigenares van de plaats, een weduwe, trad opnieuw in het huwelijk. De buitenplaats werd verkocht. Mevrouw zette een advertentie in de courant en grootvader werd de betrekking als tuinbaas op "Keukenhof" te Lisse aangeboden. Het was een grote verandering van Noord-Holland naar de "Zuid", zoals het daar verachtelijk werd uitgedrukt. Doch onze grootouders zagen daar niet tegen op.
Grootvader sprak er niet over, maar hoopte in stilte op een andere prediking. (Hij was diaken in de Hervormde Kerk) En grootmoeder was ook blij, al kon zij niet zeggen waarom. De dienstbode ging ook mee, omdat zij zo blijmoedig weggingen, en zij veel van hen hield.
De aankomst hier was aardig en zij werden vriendelijk in de voor hen bestemde woning geholpen. Daarna liep Jhr. van Palland met grootvader de plaats rond en wees hem de boerderijen die er bij behoorden. Hij zei "er woonden allemaal roomse boeren op, en daar woont een “fijne”. Grootvader durfde niets te vragen, maar dacht is dat nu een "fijne" of een " fijne roomse boer”. Doch dit werd voor hem spoedig opgelost. Bij die boer werd een dochter geboren, en grootvader hoorde dat iemand feliciteerde met deze woorden: “Ik wens je toe dat deze dochter een aangetekende mag zijn in het boek des levens” En de kinderen hoorden dat het kindje gedoopt zou worden in Noordwijk aan Zee. Nu was het raadsel opgelost niet wetende dat het zulke beste vrienden zouden worden. Het was de boer die vlak bij het grote huis woonde en van Voorst heette. Jhr. Van Palland hield veel van hem, omdat hij alles zo goed verzorgde. Hem werd een jaar huur geschonken, omdat hij het weiland zo goed bemest en van onkruid ontdaan had. Toen grootvader en grootmoeder kennis gingen maken, vroeg v.Voorst of grootvader het in de vreemde nog al naar zijn zin had. Wat de woning en het werk betrof ging het best, maar kerkelijk was het hier niet anders dan in Noord-Holland. Hij had al eens van Heemskerk naar Heemstede gelopen, omdat hij gehoord had dat daar een goede dominee stond., maar dat was ook tegengevallen. v.Voorst deelde mee dat hij in Noordwijk aan Zee kerkte en vroeg of grootvader meeging, wat hij gaarne aannam. Daar hoorde grootvader woorden die hij nog nooit van een kansel gehoord had. Daar hoorde hij wat wel eens in zijn hart omging, maar hij nog nooit aan iemand geopenbaard had. De dominee die daar stond was de eenvoudige, godzalige Ds. Cors Noorduin. Hij was in Noordwijk visser geweest, maar bijzonder door God begaafd en door Gods Geest geleid. En de Heere mocht Zijn Woord zo zegenen, dat het ingang vond in grootvaders hart. Grootvader was er zo vol van dat hij er niet over zwijgen kon en er werd zo’n vriendschapband gelegd, die nooit verbroken of gerekt is. Aan grootmoeder werd alles verteld en er werd bij haar een jaloersheid verwekt, om dat geluk ook deelachtig te mogen worden. Dit bracht haar in de behoefte. De zondag daarop ging ook grootmoeder mee naar de kerk in Noordwijk en de Heere wilde dat ook aan haar hart te zegenen. Zij mocht ook getuigen wat de Heere aan haar ziel gedaan had, dat zij acht had mogen geven op hetgeen tot haar gesproken was. Zij mochten toen aan elkaar niet alleen vertellen wat zij van de kansel hoorden en hun bekend gemaakt werd en in hun hart omging. Zij mochten ook vertellen wat reeds lang in hun hart leefde, maar wat zij nooit aan elkander durfden te vertellen.. Zij moesten nu zeggen, wij zijn 7 jaar met elkaar getrouwd, maar hebben elkaar niet gekend. Zij moesten toen getuigen dat zij nooit vrij geleefd hadden. Zij wisten wel dat zij iets moesten ondervinden, maar wisten niet wat en hadden dit ook nooit van de kansel gehoord. Grootmoeder had een bekeerde grootmoeder in Friesland, waar zij wel geweest was. Daar vroeg zij of haar grootmoeder wat voor haar te lezen had, want zij zag zulke mooie boeken. Maar haar grootmoeder zei, dat zij die nog niet begrijpen kon en wenste haar verstand toe om ze later te kunnen lezen. En wat zij nog meer gezegd zal hebben, heeft misschien nog vrucht gedragen voor later, want zij heeft dit nooit vergeten. Haar eigen Moeder beantwoorde niet aan de opvoeding die zij genoten had en leefde naar de begeerte van haar hart. En hoewel zij vermanende brieven van haar moeder kreeg, stoorde zij er zich niet aan. Eens had zij een brief van haar grootmoeder aan haar moeder gelezen, maar toen zij om uitleg vroeg, zei ze ”Jij mag mijn brieven niet lezen.”
Het gaf een grote verandering in hun huwelijk want grootvader en grootmoeder konden niet genoeg er over spreken, wat de Heere aan hun ziel gedaan had. Het werd ook allerwege bekend en ‘s avonds kwamen er mensen en werd er gesproken en gezongen, dat gaf veel verandering op "Keukenhof”. De dienstbode was ook zeer jaloers op het grote geluk dat hun ten deel gevallen was. Zij was niet erg ontwikkeld, maar wilde toch ook graag bekeerd worden, maar zij dacht dat dat niet kon, omdat zij niet lezen kon. De knecht beloofde toen om haar te leren lezen, maar dat viel op haar leeftijd niet mee. Verdrietig ging zij naar de kamer waar v.Voorst was. Zij zei: “Nu wil Herman mij niet meer leren lezen, en nu kan ik niet meer bekeerd worden en ben ik voor altijd ongelukkig" . v.Voorst zei: “Ja Guurtje dat kan wel, dat kan de Heere wel doen, vraag er Hem maar om”. Van Voorst zei verder: “De Heere is almachtig, de Heere kan je ook leren lezen.” Guurtje gaat naar achteren en knielt en vraagt of de Heere haar wil leren lezen. Zij komt later terug en zegt: “Ik kan lezen”. Grootvader wist niet wat hij hoorde en vroeg: “Wat kan je dan lezen?” Guurtje wees Ps. 117 aan: “Looft,looft den Heere gij heidendom, gij volken prijst Zijn Naam alom." Zij zei: zo'n heiden heeft de Heere nu leren lezen. Ook vroeg zij aan grootmoeder om te lezen, zij keek dan de woorden na en omdat zij beiden heilbegerig waren, gebeurde het hun wel eens, dat zij als de Samaritaanse vrouw de watervaten vergaten. Maar zo'n tijd is nooit de slechtste.
Dit gaf rondom weer stof tot verwondering, want waar het hart van vol is , loopt de mond van over. Het werd in het dorp.bekend dat die nieuwe tuinbaas "fijn" geworden was. Dit kwam ook de dominee van de Hervormde Kerk ter ore. Wij weten wel dat dit voor hem geen aangename tijding was en het gaf ook veel opspraak. Hij nam zich voor om die “fijnen” van het dorp uit te verwijderen, maar wie zal tegen God strijden? Hij was schatrijk, maar is later alles kwijt geraakt door de Spaanse papieren, wat toen meer gebeurd is. Zijn enigste zoon en dochter zijn tot armoede vervallen. Als wij de Heere tegen hebben, hebben wij dit in alles. Die dominee ging naar Mevr.v.Palland en vroeg of zij wel wist dat zij zo’n "fijne” baas had, die als het ware het hele dorp besmette. Dat woord had ingang bij haar. Mevrouw wilde toen grootvader niet langer in dienst houden en hoewel de Jhr. het er niet mee eens was, haar besluit stond vast. Grootvader moest beloven in Lisse naar de kerk te gaan of anders was hij zijn betrekking kwijt. Nu zal er wel gezegd worden, “Waarom mocht van Voorst wel blijven?”. Maar de Jhr. ging over de boerderijen en Mevr. over de tuin. Het was voor grootvader een zware beslissing, met een zwakke vrouw en zeven kinderen en geen vooruitzicht.
Het was september dat hij de keuze moest doen en november was de tijd van verwisselen van tuinbaas, dus moest hij weg. Er waren in Lisse geen huizen te huur, dus waar heen?. Grootvader zei niets, maar besloot om zondag in Lisse naar de kerk te gaan. Grootmoeder mocht alles aan de Heere overgeven. Grootvader was nog maar even op weg naar de kerk, toen de Heere hem voorkwam met de woorden: “Is de Heere God, dient hem, of zo Bääl God is, dient hem”. Grootvader kon geen stap meer verder en zei: “Neen Heere, ik kan niet gaan waar Uw Naam onttroond wordt”. Hij was spoedig weer thuis, en zei tegen zijn vrouw: “Ik kan niet gaan waar God niet geëerd wordt”. Grootmoeder zei: “We zullen afwachten wat er van komt, maar ik blijf aan je zijde staan. Grootvader zei het de volgende dag tegen Jhr. Van Palland maar hij kon er niets aan veranderen.
Er was in Lisse een herenhuis (niet groot) met er achter een koetshuis, paardenstal en siertuin en deze was te koop. Eigenaar was een heer uit Amsterdam. De dag dat grootvader naar Amsterdam ging was 20 september. Grootmoeder mocht er mee voor de Heere komen en zij kreeg niet alleen te geloven dat God de weg zou banen, maar ook dat zij er hun brood zouden hebben.
Toen grootvader zei dat hij het huis gekocht had zei grootmoeder “Dat wist ik al, de Heere heeft het mij bekend gemaakt. Hij is de Machtige, dus laten wij het aan hem overgeven”.
Het huis aan de weg werd verhuurd en het koetshuis werd verbouwd. Het werd voor die tijd een gezellig huis, een grote kamer, een zijkamertje en een keuken en zolder. In de grote kamer 2 bedsteden, met tussenin de deur naar de kelder. Bleekveld en bloemen ontbraken niet om het huis, en zij hebben er jaren met genoegen gewoond. Grootmoeder van 1850 tot 1876, en grootvader tot 1882. Grootvader was bezorgd, maar grootmoeder kreeg te geloven net als met Israël, dat zij zouden eten van hetgeen de Heere gaf. Op een nacht werd grootvader wakker mat deze woorden' "Ik lag en sliep gerust, van s' Heeren trouw bewust, tot ik verfrist ontwaakte." Grootmoeder vulde aan met volgende woorden: "Want God was aan mijn zij, Hij ondersteunde mij, in ‘t leed dat mij genaakte." Zij zochten dadelijk in de Bijbel. maar konden het toen niet vinden, maar de Heere versterkte hen er mee. Toch bleven de bestrijdingen niet uit, maar de Heere vertrooste haar nu weer, met deze voorden uit Ps. 105 : 20: "Met zilver en goud belaân, blijmoedig uit Egypte gaan . Zij was daar zeer verwonderd over, de Heere heeft ook dat vervuld. De Jhr.zei tegen grootvader: "Neem maar genoeg aardappelen en groenten mee , want wij hebben maar weinig nodig. Ook zei hij: “Je wilt zeker gaan tuinieren, neem maar alles mee wat je voor gereedschap nodig hebt.” Maar grootvader zei: "Ik heb liever dat U het geeft". en zo gebeurde dat, hij kreeg van alles mee. Ook kreeg grootvader geld voor de aanleg van de Engelse tuin, en omdat hij zijn zoon mee had laten werken en er geen loon voor gevraagd had. Zo kreeg hij daarvoor f200,--, wat in 1850 een grote som was. Het loon van grootvader was toen f 7.50 per week, met vrij wonen en groenten en aardappelen. Zo zien wij dat de Heere Zijn Woord hield. Grootvader werd wel veracht en bespot en zelfs voor gek verklaard, maar de Heere heeft alle harten in Zijn Hand, en dan komt het vaak nog van een kant, waar wij het niet van verwachten.
Pastoor Deekens (1859) zei in de kerk: "Ik ben het niet eens met die man zijn geloof, maar
die man kon niet anders. De boeren moesten die man nemen om hun boomgaarden te
snoeien en hun tuinen op te laten knappen, want hij was een bekwaam man”.
De pastoor was een van de eersten die grootvader liet komen om nieuwe boompjes in zijn
tuin te laten zetten. De boompjes moesten wel blijven leven.
Grootvader zei: “Dat heb ik niet in mijn hand, meneer pastoor maar de Heere. Hij lachte en zei: ‘Ja, dat weet ik ook wel, maar jij weet wel welke boompjes verplant kunnen worden.”
De tuin, die achter het woonhuis lag, was een siertuin, maar grootvader wilde er een teeltuin
van maken. Nu kon hij de sierbomen er uit halen om te verkopen. Zo bevestigde de Heere
zijn Woord, dat zij zouden eten en overhouden. De Heere zegt geen woord of Hij
bevestigd dat ook.
Verschillende boeren lieten hun boomgaard snoeien en hun tuinen opknappen, zodat alle
boompjes uit de siertuin hun bestemming kregen. Er waren ook boeren die hem bedankten
voor het goede werk en zeiden dat de kinderen wat appels en peren konden halen. Toen het
voorjaar kwam en grootvader voor jonge groente zorgde, moesten de kinderen na schooltijd
met groenten langs de deur. De grootsten moesten kruien en de kleinsten aan de deur vragen. Het kwam wel voor dat de mensen zeiden: “We lusten geen fijne groenten.” Op school moesten de kinderen ook lijden om de verandering van hun vader. Er was hier slechts één school met een protestante meester. De grootste kinderen moesten dan voor de klas komen en het woord “nieuwlichters”spellen, en de kleinste het woord “dweper” of “fijne”en de meester stond er dan met de klas om te lachen. Grootmoeder had daar verdriet over en legde de zaak aan de Heere voor. Ze zei: “De kinderen moeten lijden om ’t geen zijzelf nog niet begrijpen.”
Maar de pastoor maakte weer onderscheid. Als grootvader voor groente zorgde naar zijn zin,
dan kregen de kinderen van hem 2,5 cent extra. Daardoor hadden zij een goede klant aan
hem. De prijzen waren laag, een klein maaltje kostte 3 groten (8 ct.) en peulvruchten 10 ct.
Gaarderweg ging de verkoop beter omdat de kwaliteit goed was. Ook werd er veel aan huis
gehaald. In het voorjaar verkochten zij zaad en daar leefde het gezin weer van.
Op een middag dat grootmoeder niets meer in huis had verkocht zij voor 94 ct. Zaad. De
man betaalde met f 1,--. Ze zei dat ze geen geld terug had. De man zei: “Gooi het dan maar
in de spaarpot van de kinderen.” Grootmoeder gaf de gulden aan één van de kinderen om
meel te halen om brood te bakken. Die man zei: “Dat is heet van de naald”, maar
grootmoeder zei: “Het is rond en dat moet rollen.” Aan haar kon niemand ooit zien of ze
gebrek had, maar zij klaagde haar nood aan de Heere. Toen grootvader daar enige tijd
woonde werd de tuin te klein om aan alle jongens werk te geven. Onverwachts mocht de
Heere daar weer in voorzien. Iemand die in de buurt woonde tikte op een morgen bij
grootvader aan. Hij zei: “Segers, je hebt nogal grote zoons en zal beslist een stukje grond
wel kunnen gebruiken. Daar ligt het en zo groot is het en zoveel moet het kosten. Je moet
het mij niet lastig maken, ik wil dat je het direct koopt, dan heb ik er geen zorg meer over. Kan je over een half uur met mij naar de notaris gaan om het over te laten schrijven? Alles kon grootvader met “ja’beantwoorden en in 1,5 uur tijds was hij eigenaar van een stuk grond waar hij al zolang op gehoopt had. Zo zien we maar weer dat een Alwetend God alles bestuurd op zijn tijd. Het stuk land waar nu de oude kerk op staat. Grootvader ging nog altijd met van Voorst in Noordwijk aan Zee naar de kerk, maar ’s avonds was er gezelschap aan huis met enkele mensen uit Lisse en de Haarlemmermeer. Ook twee gezinnen uit Benthuizen en uit Hillegom, Chr. Afgescheidenen.
Eén van de vrienden uit Benthuizen, gemeentelid van ds. Ledenboer, ging dan voor en bad met het gezelschap. Die man zei op een keer: “Wij zijn wel bij elkaar, maar de kinderen missen dit, we moeten een gebouwtje zetten.” Dit werd ten uitvoer gebracht met de gedachte “Hoe zal dit gaan” en door de wereld werd er mee gespot. Doch de Heere zegende hun samenkomst, hoewel niet zonder tegenspoed. Hun voorganger, Neuteboom uit Benthuizen, werd weggenomen door de pokken. Dit was een groot gemis. Grootmoeder had er veel werkzaamheden mee en zuchtte tot de Heere.
Maar zij werd op grootvader gewezen met de woorden: “ Ik heb de eerste weggenomen om de tweede te stellen.” Grootvader kreeg vrijmoedigheid om in het openbaar voor te gaan. Een half jaar later werd er een “kruisgemeente” gesticht. De Heere heeft toen bijzonder met zijn Geest en genade in de gemeente gewerkt, er mochten velen toegebracht worden.
Ruim een jaar daarna was men genoodzaakt een groter kerkje te bouwen, waar grootvader tot zijn dood ouderling in is geweest. Hij mocht zijn ambt met eer en achting onder de hulp des Heeren bedienen. Grootmoeder is 7 jaar eerder gestorven, maar heeft toch ruim 10 jaar in Lisse ter kerke mogen gaan. Drie jaar voor haar dood is zij bedlegerig geworden, maar kon zij weer opstaan, dan was zij weer ijverig bezig. Zij kon erg goed naaien, maar alles natuurlijk met de hand. Een paar weken voor haar dood had zij nog een kepere mansborstrok gemaakt, dit was geen licht werk. Toen zij hem neerlegde zij zei: “Nu is mijn taak af en gaf zij grootvader te kennen dat het niet lang meer zou duren.” Hoewel zij altijd erg tegen de dood opzag, was zij er toen erg gemakkelijk onder. Zij zei altijd: “Wat zal het toch zijn, als die twee nauwe vrienden (ziel en lichaam) moeten scheiden.” Zij is aan de tering overleden. De dokter zei eens, dat zij gauw zou sterven en toen antwoordde zij: Dokter, U moet ook sterven en dat kan wel eens eerdere zijn dan ik. Ik kan sterven, kunt u het ook?.”Hij ging dan gauw weg en zei: “Jou kan ik nooit bang maken.” Zij is nog onverwachts overleden en heeft dit niet gevoeld. Grootvader hield haar hand vast en werd getroost met de woorden uit Jesaja 40: 2: “Roept haar toe dat haar strijd vervuld is en haar ongerechtigheden verzoend en zij van de hand des Heeren dubbel ontvangen heeft voor al haar zonden.”Grootvader was zeer verblijd met deze woorden en kon er niet over zwijgen. Grootvader heeft daarna nog 7 jaren geleefd. Hij was altijd een ijverige werker geweest, maar nu gaf hij het werken op. Hij las veel en mocht getuigen: “Wel eenzaam, maar gemeenzaam met de Heere.” Ook ging hij veel de gemeente rond om zieken te bezoeken. Oude mensen hebben mij verteld hoe aangenaam die bezoeken waren.
Grootvader heeft nog twee voorgangers meegemaakt. Eerst voorganger Meulenbrugge
waaronder de Heere veel zegen gaf en er velen krachtdadig tot bekering kwamen.
Daarna D. Wijting, een Lisser, die de gemeente ook enige jaren mocht dienen.
Er kwamen regelmatig dominees om de sacramenten te bedienen. Dat grootvader de
belangen van de gemeente op het hart droeg bewijst het volgende: Eens was er een dominee
om het heilig avondmaal te bedienen en had de gemeente uitgenodigd om aan te zitten, maar
grootvader zei: “Dominee, wilt u nog eens nodigen, er zijn nog bekommerde en besteden
zielen die in de heggen en struiken verward zijn.” En de dominee voldeed daaraan. Grootvader bemoeide zich de laatste jaren ook niet meer met zijn levensonderhoud en er werd ook nooit gevraagd waar hij het geld voor gebruikte, alleen zei hij wanneer zijn beurs leeg was. Het onderhoud werd toen allang niet meer gezocht in de groenteteelt. In die jaren is het bollenvak begonnen, waar grootvader eerst niets mee op had, want bollen kon je niet eten, zei hij.
Eerst waren het bloemen voor grootmoeder, zij was een groot liefhebster. Later werd het uitgebreid, hetgeen grootvader wel goed vond, maar er zich niet mee bemoeide. Hij heeft nog beleefd dat de stenen schuur (bollenschuur) gebouwd werd. Hij kon niet begrijpen waarvoor dit nodig was, maar de ooms moesten het zelf maar weten. In 1873 zijn de ooms voor het eerst naar Engeland gereisd. Ook dat vond hij goed. Alle maanden kwam er een reiziger die hier vroeger gewoond had en onder voorganger Meulenbrugge was bekeerd. Als hij hier was, werd er gezelschap gehouden, zeer tot zijn genoegen, omdat hij dat in Den Haag mistte.
Hij vroeg eens aan een winkelier hoe het met de werkzaamheden in het dorp was (het was winter). “Och”, zei deze, “heel best, de heren Segers laten zoveel verdienen, zij laten gewoon groen land omspitten om ieder werk te geven en ze betalen ook nog goed.”Ik weet nog dat die reiziger bij ons kwam en zei: “Goof (Tromp) (geb. 28-12-1842), vroeger noemde ze de heren Segers verachte stakkers. Wat is de Heere toch de Almachige, Hij vernedert deze en verhoogt gene.”
December 1882 is grootvader overleden op de leeftijd van 77 jaar.
Op zijn sterfbed getuigde hij dat hij zelf alles tekort kwam, maar dat hij een geopende
fontein had en het was:

“Het blij vooruitzicht dat mij streelt,
Ik zal ontwaakt Uw lof ontvouwen,
Hem in gerechtigheid aanschouwen,
Verzadigd met Uw goddelijk beeld.”

Zo mocht hij de eeuwige heerlijkheid ingaan. Ds. Meier uit Vlaardingen en Ds. Fransen uit Kampen waren op de begrafenis, het waren zielevrienden. Er was op het kerkhof een onafzienlijke menigte belangstellenden en mensen die hem vroeger verachten moesten nu zeggen: “Die man is naar de hemel”. De Heere bevestigd altijd zijn woord: “Hij zal genade en ere geven.”
De vrienden van grootvader hebben wel tegen de ooms gezegd, dat het pal staan voor Gods
Woord de Heere wil; zegenen en daar mogen jullie de vruchten van plukken. De Heere heeft
ons gezegend voor het tijdelijke maar ook voor het eeuwige leven. Grootvader is hier
gekomen als een Abram uit Ur der Chaldeën en de Heere heeft aan beiden zijn genade
verheerlijkt. Hij mocht mede oprichter der Gereformeerde Gemeente zijn en heeft in Lisse
een grote familie nagelaten.
En nu beloofd de Heere:“God zal zijn waarheid nimmer krenken,
Maar eeuwig Zijn Verbond gedenken,
Zijn Woord wordt altoos trouw volbracht,
Tot in het duizendste geslacht,
‘Verbond met Abraham Zijn vrind,
Bevestigd Hij, van kind tot kind.”

Mocht het nu van ons allen de bede zijn of de Heere dit persoonlijk aan ons wil bevestigen. De Heere beloofd dit in zijn Woord, maar: “Ik wil er van de huize Jacobs om gebeden zijn, dat ik het doe.” Mocht het ons nu een gedurige behoefte zijn en een pleitgrond dat de Heere het beloofd heeft en het daarom ook wil schenken. Laten we maar veel denken aan het eenvoudige kinderlijke versje:
“Open uwen mond,
Eis van Mij vrijmoedig,
Op Mijn trouw verbond,
Al wat u ontbreekt,
Schenk ik zo gij ’t smeekt,
Mild en overvloedig.”

De uitwendige zegeningen zijn wel groot en ook van de Heere, maar is niet voldoende voor
de eeuwigheid.
XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX



Naschrift:

Het is mij een groot genoegen geweest deze geschiedenis op te schrijven. Ps. 78 : 6 en 7
zegt: “Opdat het navolgende geslacht weten zou, de kinderen die geboren zouden worden,
en zouden opstaan en vertellen ze hun kinderen. En dat zij hunnen hoop op God zouden
stellen, en Gods daden niet vergeten, maar Zijn geboden bewaren.”
Het huisje van onze grootouders heeft nog lang gestaan aan ’t Oosteinde in Lisse. Ik ben er
vaak geweest en ook op de tuin. Grootmoeder hield veel van bloemen, de tulp Thomas
Moore (zacht oranje) was haar het liefste.
Maar om de bleek bloeiden ook muurbloemen en tegen het huis aan de zijkant bloeide de
clematis. Ook stond er een grote bruine beuk en veel bloeiende heesters.

Heeft u aanvullingen, correcties of vragen met betrekking tot Gerrit Segers?
De auteur van deze publicatie hoort het graag van u!

Tijdbalk Gerrit Segers

Klik op de namen voor meer informatie. Gebruikte symbolen:  grootouders    ouders    broers/zussen    kinderen